So sorry [Wido's goodbye]

Wido ging het kamp uit, hij ging maar weer kruiden verzamelen. Het ging zó snel op, dat hij beter wat meer kon verzamelen. Zijn hoeven kwamen neer op de harde grond, het maakte altijd een geluidje. Soort klak en plof, klak plof, klak plof... Tot hij opeens stopte, een geur... een slechte geur... Hij keek met grote ogen toen er opeens een berg poema vanuit de rotsen kwam. Hij voelde hoe zijn nek werd opengereten, haastig sloeg hij met zijn benen richting de poema, maar hij was niet zo'n groot paard helaas. Nee, hij was een kleine pony. Toch ging de poema weg bij hem, en hij werd zwaar gewond achtergelaten. Hij begon te strompelen, naar het kamp, Bloom, de veiligheid en waarschijnlijk zijn afscheid.

Hij wist niet hoelang het duurde, het leek wel eeuwen voor hij het kamp in strompelde. Hij viel meteen neer, vermoeid, half dood. "I'm so sorry, Bloom, Shadowstar, Angeldream... Starlight... and the Deaths.." zei hij zacht, waarna hij voelde hoe hij steeds minder begon te ademen. Hij sloot rustig zijn ogen, het was goed zo. Hij voelde het leven uit hem getrokken te worden. Hij kon opstaan, en keek neer op zijn lichaam. Hij keek er met een glimlach naar, waarna hij zijn weg vervolgde naar de Deaths, Wido was dood, overleden, op weg naar de Deaths.

OOC: Dat laatste, dat Wido opstaat, is dat zijn "ziel" opstaat, dit kan dus niemand zien! Sorry people, het zal zo uitgelegd worden~!

TOEN KWAM ANGELDREAM EN DIE NEUKTE HEM HARD THE END