Whoops! [Scootaloo & Sweetie Belle]

Met bijna geen wolkje aan de lucht en de hete zon op haar vacht lag Applebloom in het gras. En ze dacht diep na. Al heel lang had ze hier gelegen. Ze verveelde zich enorm, en probeerde wat te bedenken om te doen. In de verte zag ze haar grote zus het kampt uit galopperen. Haar enige goede vriendin was eigenlijk haar grote zus, maar die was druk bezig. Zij wou ook werken net zoals haar zus. En net zo groot, sterk en aardig. Maar als klein veulentje mocht je niks. De grote paarden om je heen vond je schattig, en dachten dat je niks kon. Maar Applebloom wist dat ze nu ook al zou kunnen werken net zoals haar zus, ik kan alles aan! Ze stond een beetje klunsig op uit het gras, en schudde haar hoofd door elkaar. Zachtjes hinnikte ze naar haar zus die net het bos in ging. Die hoorde haar niet en rende gewoon door.Met haar hoofd  naar beneden liep ze naar een appelboom toe die dichtbij stond. Applebloom legde haar neus tegen de appelboom aan. Met haar voorbeentje schrapend over de schors. Geschrokken sprong ze terug toen er beesten uit de schors kwamen gekropen. Met haar achterbenen probeerde ze de beesten eraf te schoppen. De eerste keer dat ze trapte gleden haar voorbenen ook weg en ging ze volledig onderuit. De tweede keer hield ze nog klunsig tot stand. En de derde keer bleef ze goed staan. Trots keek deed ze haar hoofd omhoog. Maar daarna kreeg ze een verassing. Iets hards kwam hard op haar rug terecht. Snel gooide ze het van haar rug en draaide zich om te kijken wat het was. Een zachte rotte appel was door het schoppen gevallen. Haar hele rug zat onder de appelpuree en de rotte appel lag helemaal uit elkaar op het gras "Bah" zei ze zacht.  Applebloom keek om zich heen, en probeerde iets te vinden waarmee ze dit van haar rug kon halen. Maar ook om te kijken of iemand anders dit had gezien. Ze probeerde de 'Appelmoes' van zich af te schudden. Een paar grote klodders vlogen van haar rug af. Ze liet zich op het gras vallen en rolde heen en weer. Toen ze opstond was het grootste gedeelte er inderdaad af. Maar er was wel heel wat zand blijven plakken. Boos stampte ze. Ze wist hier dichtbij een vijvertje waar ze heen zou kunnen. Maar wel ongezien ze wou niet dat anderen pony's haar zo zouden zien. Sneaky draafde ze weg van de boom. Bij elk struikje schuilde ze en keek ze in het rond. Ze zag niemand.In de verte zag ze de boom nog, En ze kon nog steeds de rotte appel zien. Het volgende struikje stond 10 meter verder. En net toen ze wou gaan hoorde ze wat. Geschrokken keek ze om, en zag een bruin veulentje staan. Waarom was die haar die niet eerder opgevallen. Of had ie zich verstoppen. Toen ze uitgekeken was probeerde ze weg te rennen. Maar ze viel hard om. Ze besloot maar te blijven liggen en te wachten op de reactie. Ze had al een plannetje voor als ze zou gaan lachen. Met een wantrouwige blik keek ze naar het bruine veulentje, en wachtend op een reactie.

+Scootalo & Sweetie Belle 



 

Langzaam opende het bruine veulentje haar rechteroog. Daarna deed ze hem zuchtend weer dicht. Waarom zou ze opstaan? Ze zou toch niks te doen hebben. Ze had niemand om wat leuks mee te doen en ze was nog maar een veulen. Ze was nog te jong om het kamp uit te mogen. Ze had al een paar keer bedacht dat ze even stiekem het kamp uit kon sluipen om te zien wat daarbuiten lag. Maar in je eentje was daar toch niet zoveel aan. Ze zuchtte weer en deed nu allebei haar ogen open. Ze kon hier toch niet de hele dag blijven liggen. Ze stond op en keek een beetje naar de paarden om haar heen. Er waren niet zoveel veulens. Vooral paarden die wel groot waren en meer mochten doen. Eigenlijk mocht zij helemaal niks doen. Gewoon een beetje rondhangen en wachten tot ze ouder was. Opeens hoorde ze een geluid achter zich. Het klonk als iets dat uit elkaar spatte. Iets zachts. Scootaloo draaide zich om om te kijken waar het geluid vandaan kwam. Ze zag een wit veulentje naast een appelboom om zich heen kijken, alsof ze iets had gedaan en wilde dat niemand het zag. Maar waarom? Toen zag ze de gelige smurrie op de rug van het veulentje en een rotte appel een eindje verderop. Scootaloo verschool zich snel achter een struik om te kijken wat het veulen verder zou doen. Ze had niet het idee dat het veulen wilde dat iemand haar stuntelige acties zou zien. Ze probeerde het spul van zich af te schudden. Maar dat lukte maar met een paar klodders. Ze probeerde iets anders en ging lopen rollen op de grond. Toen ze opstond zat er een soort kleverige zandsubstantie op haar rug gekleefd. Boos stampte de merrie met haar hoeven op de grond. Scootaloo kon het niet laten om te grijnzen. Maar het veulen waar ze naar zat te kijken leek alweer een ander idee te hebben bedacht. Stiekem draafde ze weg en verschool zich achter elk ding waar ze zich achter kon verstoppen. Scootaloo besloot om haar te volgen, ze had toch niks te doen. Misschien kon ze haar wel helpen. Maar nu nog niet, ze zou nog even wachten. Ze begon achter het andere veulen aan te draven, voorzichtig en zich verschuilend achter struiken en andere dingen. Ze wilde niet dat het veulen merkte dat zij achter haar aan sloop. Snel gallopeerde ze naar de volgende struik. Maar onderweg kwam haar hoef tegen iets hard aan en ze struikelde. ''Au!'' Riep ze toen ze hard op de grond neerkwam. Ze krabbelde snel op en zag het veulen dat ze ongemerkt had willen volgen naar haar kijken. Daarna probeerde ze weg te rennen, maar ze viel en stond niet meer op. waarom stond ze niet op? Ze besloot naar het veulen toe te gaan. ze ging voor haar staan en keek neer op het veulen. Ze keek wantrouwend naar haar op. Ze grinnikte. ''Lukt het?'' Vroeg ze. ''Kom, sta op,'' Ze keek even achter zich, maar ze zag niks waar het veulen heen had willen gaan dat kon helpen de smurrie van haar rug te halen. ''Zeg, waar was je eigenlijk mee bezig? Ik ben trouwens Scootaloo, wat is jouw naam?'' Ze hoopte dat ze wat samen konden gaan doen en misschien wel vrienden worden.

- Yaaaay, eindelijk gepost, en ik ben natuurlijk weer briljant met mijn eindes xd

Een klein bruin vuilentje huppelde over het grasveld, het was lekker weer en ze was het even zat om bij de kudde te zijn. Dus ze besloot er tussen uit te knijpen, ze was een vrolijk en enthousiast veulentje maar soms ook wel onhandig, verlegenheid zat er ook wel in. Vrienden had ze nog niet echt maar ze kon nu ook niet echt een veulen bedenken, soms als ze anderen veulentje samen zag spelen werd ze verdrietig en verlangde ze mee te doen, maar het vragen durfde ze niet... Wat nou als ze haar raar zouden vinden! Toch liet ze zich niet uit het veld slaan. Met iets te veel energie renden ze door het veld tot ze twee jonge veulen stemmen hoorden. Ze kwam slijdend tot stilstand en luisterde goed, volgens mij had ze niet vee, van het gesprek gemist en ze sloop dichterbij om te horen wat ze zeiden. Er kwamen woorden voor zo als: "Zullen we vrienden worden?" Of zo iets. Zij zocht vrienden! Maar dit was niet haar gesprek, ze luisterde nig een tijdje door en begon te twijfelen of ze niet te voor schijn moest komen. Wel, niet, wel, niet, wel, niet, wel, niet, wel, niet, wel, niet, wel, niet, wel, niet, wel, niet, WEL! Ja ze ging het doen! Of toch niet... Ja wel, ze stond op en liep onhandig naar ze toe. Ze bestudeerde de twee veulens en deed haar mond open om wat ze zeggen. Er kwam alleen niks uit. Goed, zeg maar gewoon wat. "Uhh, haay? Ik ben Sweetie Belle en uhh, ik uhh ben een, nee iemand die op zoek is naar vrienden, ik hoorde wat jullie zeiden en ik, verveelde me een beetje enzo..." Wat was ze soms ook dom...

Het veulen voor haar keek haar verbaasd aan. Het was best wel grappig, hoe ze daar zo op de grond lag en haar met van die grote, verbaasde ogen uitzag. Scootaloo grinnikte even. "Ik ben Applebloom.." Wauw. dat was vast al heel wat. Oke, nu wist ze in iedergeval haar naam. Nu de rest nog. Verwachtingsvol keek ze Applebloom aan. Maar haar houding verslapte en ze deed haar mond open aslof ze iets wilde zeggen, alleen zei ze niets, dus zag het er een beetje raar uit. "Ik.." Dat was vast heel moeilijk om te zeggen. Dat ene woord. Waarschijnlijk probeerde ze iets te bedenken om haar faalacties te verbergen. Applebloom keek om zich heen, maar het had blijkbaar niet erg veel nut. "ik deed niks bijzonders." Nee, alleen maar rotte appels op je rug laten vallen, dacht ze, maar ze zei het niet. Ze glimlachte aarzelend. "Ik verveelde me gewoon. En dat pakte niet zo goed uit als je ziet." Ging ze verder. Scootaloo grijnsde breed. Nee, dat had ze wel gemerkt. Ze was wel allang blij dat Applebloom niet boos op haar was omdat ze haar had bespioneerd. Ze hoopte dat ze er niet naar zou vragen. Dan moest ze weer iets zien te bedenken. "En waar was jij eigenlijk mee bezig? Als ik vragen mag?" Ai, valse hoop. Ze had het kunnen weten. Scootaloo's grijns verdween langzaam van haar gezicht, terwijl Applebloom juist naar haar bleef glimlachen. Ze kuchte even. ''Ehehee, jaaa. Euhm, wat ik aan het doen was? Pff! Niks bijzonders joh! Ik eh, ik.. ik speelde verstoppertje! Ja! Ik speelde verstoppertje. En toen viel ik terwijl ik me probeerde te verstoppen!'' Ze had nu een grote glimlach op haar gezicht. Alleen was hij wel erg zenuwwachtig. Wacht..? Verstoppertje kon je niet in je eentje spelen. En ze had zo het vermoeden dat Applebloom de leugen wel doorzag. Ze zuchtte en keek weer normaal. ''Ach laat ook maar. Ik vroeg me af wat je aan het doen was. Dus achtervolgde ik je. Sorry, oke?'' Ze hoorde iets achter zich en draaide haar hoofd om te zien wat het was. Ze zag een bruin veulentje staan van ongeveer dezelfde leeftijd als Applebloom en haar schatte ze. Maar ze keek niet erg blij. Sinds wanneer stond zij hier? Was zij Applebloom ook gevolgd of was ze er gewoon pas net? Nouja, ze vroeg het later wel. "Uhh, haay? Ik ben Sweetie Belle en uhh, ik uhh ben een, nee iemand die op zoek is naar vrienden, ik hoorde wat jullie zeiden en ik, verveelde me een beetje enzo..." Ze staarde haar even aan maar begon toen te grijnzen. ''Je hoeft echt niet verlegen te zijn! We bijten niet! Nouja, ik in iedergeval niet, ik weet niet hoe het met haar zit, ik ken haar nog maar net, maar ik denk niet niet dat je erg bang hoeft te zijn,'' Zei ze vrolijk terwijl ze naar Applebloom wees die nog steeds op de grond lag. Hoe meer zielen hoe meer vreugd, toch? Ze leek haar opzich wel aardig en zij was ook op zoek naar vrienden. ''Oja! Ik ben trouwens Scootaloo en dit hier is Applebloom!'' Ze was wel blij met deze wending, nu had ze tenminste wat te doen vandaag en hoefde ze zich niet zo te vervelen.

- Eindes a la Frannie zijn natuurlijk altijd de beste eindes x'3

''Je hoeft echt niet verlegen te zijn! We bijten niet! Nouja, ik in iedergeval niet, ik weet niet hoe het met haar zit, ik ken haar nog maar net, maar ik denk niet niet dat je erg bang hoeft te zijn,'' Een zicht van opluchting ontsnapte uit de mond van Sweetie Belle. Toch vond ze het gek dat die anderen zo vies op de grond lag. Wat maakte het ook uit. ''Oja! Ik ben trouwens Scootaloo en dit hier is Applebloom!'' Vervolgde de blijkbaar zo hetende Scootaloo. Sweetie Belle klikte en wendde haar blik af naar Applebloom. "Wat is eigenlijk de reden dat zij daar zo bij ligt, ik ben hier niet nog niet zo lang..." Nu ze wist dat ze eindelijk is ergens geaccepteerd was werd ze wat luchtiger en vrije. Dus ze durfde weer gewoon te praten en met gesprekken te komen. "Mijn naam had ik al gezegd maar natuurlijk denk ik niet dat jullie daar ver mee komen. Ik ben zo'n buitenstaander veulen dus als we vrienden zijn nu zijn jullie de eerste. Er kwam een breede grijns op haar gezicht en keek toen weer naar Appelbloom om te vervolgen: "Komt er eigenlijk ooit nog wat uit die mond daar of heeft ze niet veel te zeggen... Zei ze met een duidelijk nep ernstig gezicht...

Zo lekker spontaan aan het worden!

Een ander bruin veulentje was uit de struiken gekomen. Het deed zijn mond open. Het was even stil, maar er kwam wel geluid uit."haay? Ik ben Sweetie Belle en uhh, ik uhh ben een, nee iemand die op zoek is naar vrienden, ik hoorde wat jullie zeiden en ik, verveelde me een beetje enzo..." Applebloom keek voor de zoveelste keer verbaasd. MAar al snel kwam er een grijns op haar gezicht. En voordat ze haar mond open kon doen, begon Scootaloo met praten. ''Je hoeft echt niet verlegen te zijn! We bijten niet! Nouja, ik in iedergeval niet, ik weet niet hoe het met haar zit, ik ken haar nog maar net, maar ik denk niet niet dat je erg bang hoeft te zijn,'' Zei ze vrolijk. ]size=12]''Oja! Ik ben trouwens Scootaloo en dit hier is Applebloom!''[/size] Applebloom wou weer haar mond open doen. Maar weer ging iemand anders voor haar beurt. Dit keer was het Sweetie Belle die begon te praten."Wat is eigenlijk de reden dat zij daar zo bij ligt, ik ben hier niet nog niet zo lang...Mijn naam had ik al gezegd maar natuurlijk denk ik niet dat jullie daar ver mee komen. Ik ben zo'n buitenstaander veulen dus als we vrienden zijn nu zijn jullie de eerste."Er kwam een breede grijns op haar gezicht en keek toen weer naar Appelbloom om te vervolgen:"Komt er eigenlijk ooit nog wat uit die mond daar of heeft ze niet veel te zeggen..." Even bleef ze staren naar Sweetie Belle. Maar toen tot haar doordrong dat het over haar ging. Schudde ze haar hoofd en deed ze eindelijk haar mond open."Ik was het al de hele tijd van plan ja." Ze glimlachte breed."En trouwens trouwens, ik had het nat al gezegt tegen dit ding hier." Ze lachte naar Scootaloo, en schopte speels wat zand in haar richting."Ik verveele me en dat pakte niet zo goed uit, zoals je ziet." Ze wees naar de smurrie op haar rug. De appelmoes gemengd met zand begon enorm te stinken. En zij had daar de beste plek om dat goed te kunnen ruiken. In een onhandige beweging stond ze op en zei ze:"Ik weet niet wat jullie van plan zijn maar ik wil deze smurrie nu onmiddelijk van mijn rug af hebben. Dus gaan jullie mee naar de vijver of niet?" Zonder op enig antwoord te wachten rende ze weg naar de vijver. Op de helft keek ze achterom en hinnikte luid. Ze wist dat ze eerst geprobeerd had het stiekem te doen. Maar waarom eigenlijk?, bedacht ze. En zoiezo wat zou er gebeuren als iemand het zou zien. Ja, misschien lachen. Maar geen enkele pony zal naar haar toe rennen en haar expres in haar gezicht uitlachen. Voor een tweede keer hinnikte ze. En toen voelde ze het koude wat op haar lijf. De smurrie dreef weg, en ze zette haar benen op de grond neer. Ze glimlachte in zichzelf, over het feit dat ze het water niet had gezien. Ze spitste haar oren, om te kijken of ze hoefgetrappel hoorde. Heel stiekem zat ze erop te hopen. Twee vrienden..., van haar leeftijd. Ja die kon ze wel gebruiken.

-Wieh heb gepost :3

"Ik was het al de hele tijd van plan ja. En trouwens trouwens, ik had het nat al gezegt tegen dit ding hier." Speels schopte Applebloom wat zand in de richting van Scootaloo en lachte daarbij. Maar ook snel vervolgde ze: "Ik verveele me en dat pakte niet zo goed uit, zoals je ziet." Ze wees naar een smurrie op haar rug, het zag er uit als appelmoes met zand wat het ook was waarschijnlijk. Ze vond hier al iets stinken en dat was het dus waarschijnlijk. Met een onhandige beweging stond Applebloom op. Ze zei vlak daarna: "Ik weet niet wat jullie van plan zijn maar ik wil deze smurrie nu onmiddelijk van mijn rug af hebben. Dus gaan jullie mee naar de vijver of niet?" Ze probeerde ongemerkt weg te komen maar al snel werd er gehinnikt en Sweetie Belle besloot er achter aan te gaan. "Ga je ook mee, ik in ieder geval wel!" Riep Sweetie Belle naar Scootaloo terwijl ze al weg rende. Nog een hinnik kwam van af de vijver en nu zette ze er meer vaart op. Ze zag nu al Applebloom in het water zitten en ze plonsde naast haar het water in. "Zo de smurrie is weg, nu kunnen we wat leuks gaan doen!" Speels gooide ze water in het gezicht van Applebloom en vervolgens draaide ze zich om zwom een eindje weg en grijnsde breed. "Nou, kom op dan!" Dit zou nog wel eens een top tijd kunnen worden met eindelijk eens wat vrienden.

Geweldig einde he!

Sweetie Belle knikte en wendde haar blik af naar Applebloom. "Wat is eigenlijk de reden dat zij daar zo bij ligt, ik ben hier niet nog niet zo lang..." Zei ze. "Mijn naam had ik al gezegd maar natuurlijk denk ik niet dat jullie daar ver mee komen. Ik ben zo'n buitenstaander veulen dus als we vrienden zijn nu zijn jullie de eerste." Hetzelfde gold voor haar. Als Sweetie en Applebloom vrienden met haar zouden willen worden zouden dat ook haar eerste vrienden zijn. Plotseling verscheen er een brede grijns op Sweetie Belle's gezicht. "Komt er eigenlijk ooit nog wat uit die mond daar of heeft ze niet veel te zeggen..." Ze keek er heel ernstig bij, maar het was duidelijk nep en voor de grap. Scootaloo keek nu ook naar Applebloom. Ze had inderdaad de hele tijd nog niks gezegd en lag daar maar een beetje. Het bleef even stil terwijl Applebloom naar Sweetie belle staarde. Toen schudde ze haar hoofd en begon eindelijk te praten. "Ik was het al de hele tijd van plan ja." Zei ze breed glimlachend. "En trouwens, ik had het net al gezegd tegen dit ding hier." Ze probeerde beledigd te kijken, maar ze kon haar grijns niet verbergen. Applebloom schopte speels wat zand naar haar. "Ik verveelde me en dat pakte niet zo goed uit, zoals je ziet." Ze wees naar de prut die nog steeds aan haar rug kleefde en stond een beetje onhandig op. Het begon inmiddels behoorlijk te stinken. En waarschijnlijk was het het ergst voor Applebloom. "Ik weet niet wat jullie van plan zijn maar ik wil deze smurrie nu onmiddelijk van mijn rug af hebben. Dus gaan jullie mee naar de vijver of niet?" En zonder nog op enig antwoord te wachten rende ze naar de vijver toe. "Ga je ook mee, ik in ieder geval wel!" Zei Sweetie terwijl ze er achteraan gallopeerde. Snel kwam Scootaloo in beweging en ging er zo snel als ze kon achteraan. Ze irriteerde zich er wel aan dat Sweetie Belle eerder dan haar was begonnen met de achtervolging, maar ze probeerde het te onderdrukken. Een stuk verderop hoorde ze gehinnik. Ze kende haar nog maar net, maar ze gokte dat het Applebloom was. Scootaloo probeerde nu om nog meer vaart te maken. Ze naderde Sweetie Belle al. Ze hoorde Applebloom nog een tweede keer hinniken. Ze kon haar nu al in de vijver zien zitten. Sweetie Belle plonsde het water in en Scootaloo volgde kort daarop. "Zo de smurrie is weg, nu kunnen we wat leuks gaan doen!" Zei ze. Sweetie spetterde speels wat water in Appleblooms gezicht. Daarna draaid ze zich grijnzend om en zwom een eindje weg. "Nou, kom op dan!" Scootaloo zwom naar haar toe en grijnsde ook. Daarna plensde ze water in Sweetie Belle's gezicht en tikte haar snel aan. ''Ik wed dat je me niet kunt pakken!'' Riep ze, waarna ze zo snel mogelijk uit de buurt van Sweetie Belle probeerde te komen. ''Je krijgt Applebloom waarschijnlijk wel te pakken,'' Ze grijnsde even naar Applebloom. ''Maar mij niet!'' Ze was nog steeds druk bezig om zo ver mogelijk bij Sweetie Belle vandaan te komen. Ze dacht even na en besloot, wel erg zelfverzekerd, er nog wat aan toe te voegen.  ''Als je me te pakjen krijgt mag je iets verzinnen wat ik dan moet doen, het mag alles zijn!'' Als ze haar nu te pakjen zou krijgen zou ze misschien wel een probleem hebben, maar ze was er veel te veel van overtuigd dat het haar toch nooit zou lukken. Ze zou haar echt niet te pakjen krijgen, uiteindelijk zou Sweetie het wel opgeven, toch?

- Ik heb dan het idee dat Sweetie eerst Applebloom te pakjen krijgt en dan probeert ze Scootaloo te pakken maar dat lukt dan eerst niet en dan vraagt ze Applebloom of ze haar wilt helpen en dan lukt het hun uiteindelijk samen en dan verzinnen ze iets voor Scootaloo wat ze moet doen(iets ergs en geniaals ofzo x'3) maar dat is gwn mijn idee xd

''Ik wed dat je me niet kunt pakken!'' Riep ze, waarna ze zo snel mogelijk uit de buurt van Sweetie Belle probeerde te komen. ''Je krijgt Appbloom waarschijnlijk wel te pakken. Maar mij niet!'' Ze was nog steeds druk bezig om zo verder te zwemmen .''Als je me te pakjen krijgt mag je iets verzinnen wat ik dan moet doen, het mag alles zijn!'' Applebloom begom te grijnzen."Oja Scootaloo! Als Sweetie Belle mij te pakken krijgt mag jij iets kiezen wat jij wil dat ik doe!" Snel begom ze weg te zwemmen."Sweetie Belle kan ons nooit te pakken krijgen binnen 5 minuten wedden?" Ze glimlachtte naar Sweetie Belle. Maar snel draaide ze zich weer om om weg te gaan. Haar hoofdje gingnsteeds dieper, tot ze op een gegeven momrent haar hoeven niet meer op de gromd kon houden.]"Pak me dan als je kan! Jet haar hoofd net boven het water zwom ze tot het einde van het meertje. Haar hoofd liet ze rusten op de rand en ze ontspande haar benen. Ze draaide zich om en keek om zich heen? Waar waren de anderen heengezwommen?

~Zullen we doen dat ze allemaal wat moeten doen. x'3

''Ik wed dat je me niet kunt pakken! Je krijgt Applebloom waarschijnlijk wel te pakken, Maar mij niet! Als je me te pakjen krijgt mag je iets verzinnen wat ik dan moet doen, het mag alles zijn!'' Scootaloo had nu al een te grootte voorsprong, Sweetie Belle dan maar. Dan samen Scootaloo. ."Oja Scootaloo! Als Sweetie Belle mij te pakken krijgt mag jij iets kiezen wat jij wil dat ik doe! Sweetie Belle kan ons nooit te pakken krijgen binnen 5 minuten wedden? Pak me dan als je kan!" Zei Applebloom. Okey okey, dan pak ik eerst haar dus. Ze was een goeie zwemmer, daar twijfelde ze niet over, ze had het veel gedaan. Snel zwom ze naar Applebloom die al weg was gezwommen, ze klom op de kant en ging via de kant veder. Ze zag daar Applebloom rustte op de kant, ze grinnikte. Renden, sprong vervolgens bijna op Applebloom en pokte haar. "Haha, jou heb ik. Als jij me helpt Scootaloo pakken mag jij wat voor mij bendenken om te doen!" Zonder op antwoord te wachten zwom ze richting Scootaloo.

"Haha, jou heb ik. Als jij me helpt Scootaloo pakken mag jij wat voor mij bendenken om te doen!" Zonder op antwoord te wachten zwom ze richting Scootaloo. Wat! Hoe, hoe? Zonder er maa over na te denken zwom ze Sweetie Belle achterna. Haar hoeven zetten ze weer op de grond. En ze begon te rennen naar de kant. Snel rende ze naar Scootaloo toe. En sprong ze in het water naast haar in het water. Waarbij ze hard lande op de grond. Snel trok ze haar benen van de grond, en probeerde ze richting Scootaloo te zwemmen. Daarvoor moest ze een kleine stroming in, maar de grond was glad en zonder enkele grip. Dus ze kwam langzaam vooruit. Vanaf de andere kant van Scoot, kwam Sweetie Belle aangezwommen."Je kan nergens meer heen Scoot!" Applebloom had nog wel gelijk ook. De kant was te ver, om heen te zwemmen. En de stroming was heel sterk. Zou Scootaloo hier uit komen? Zo ja hoe?

-kort

"Oja Scootaloo! Als Sweetie Belle mij te pakken krijgt mag jij iets kiezen wat jij wil dat ik doe!" Scootaloo keek even achterom en zag een grijnzende Applebloom die inmiddels ook druk bezig was met zwemmen. Scootaloo grijnsde terug, maar het had iets gemeens. Dit kon nog eens heel leuk gaan worden. "Sweetie Belle kan ons nooit te pakken krijgen binnen 5 minuten wedden?" Hoorde ze Applebloom weer zeggen. Maar ze kon haar niet meer zien want ze keek weer voor zich om beter te kunnen concentreren op het zwemmen. Het water begon steeds dieper te worden, haar hoeven raakten nog maar net de grond. En toen voelde ze de grond helemaal niet meer. Het kostte wat meer moeite om haar hoofd boven water te houden, maar ze had een goede voorsprong en het zou hier ook moeilijker zijn voor Sweetie Belle om haar te pakken te krijgen. "Pak me dan als je kan!" Hoorde ze Applebloom's stem achter zich en waarschijnlijk ook wat meer naar links. Ze besloot even te stoppen, Sweetie kon niet al te dichtbij zijn. Snel keek ze om zich heen, op zoek naar Sweetie Belle. Al snel zag ze haar. Ze stond naast Applebloom op de kant, een eindje verderop. Fijn, ze was nog niet al te dichtbij. Wacht eens even.. de kant!?! Waarom dat nou weer? Dat was gewoon valsspelen. Scootaloo fronste en besloot maar gewoon in het water te blijven. Ze draaide zich om en begon weer te zwemmen, zo ver mogelijk van de kant waar Sweetie Belle en Applebloom stonden. "Haha, jou heb ik. Als jij me helpt Scootaloo pakken mag jij wat voor mij bedenken om te doen!" Verschrikt keek ze weer achterom. ''Ah buck it!'' Mompelde ze boos. Ze zag dat Sweetie op haar af kwam zwemmen van achteren en dat Applebloom aan de andere kant op de oever naar haar toe gallopeerde. Nu konden ze haar insluiten en toch te pakken krijgen. Ze draaide en zwom zo snel als ze kon naar rechts te zwemmen, waardoor ze in een stroming terecht kwam. De twee anderen kwamen steeds dichterbij en begonnen haar in te sluiten. [/i]"Je kan nergens meer heen Scoot!"[/i] Riep Applebloom. ''Onthoud wel dat je het tegen mij hebt hè! De enige echt Scootaloo!'' Riep ze terug. Ze moest de stroming wel verder in, al was hij nu al behoorlijk sterk. Ze nam een grote hap lucht en dook onder. Daarna begon ze met haar hoeven te trappelen om verder in de richting van de stroming te komen. De stroming begon steeds sterker aan haar te trekken, het wilde haar meesleuren. Ook was ze inmiddels in ademnood. Haastig zwom ze naar het wateroppervlak en hapte naar adem. Ze dwong zichzelf om nog verder te zwemmen. Wauw, was dit echt hoe ze een spelletje tikkertje beschouwde? Ja, ze was Scootaloo. Duh. Toch begon de stroming nu wel erg aan haar te trekken. Het werd te sterk, ze kon zich er niet meer verzetten. ''Aaaaaagh!!'' Riep ze toen de stroming haar uiteindelijk meesleurde. Haar schreeuw veranderde in edn raar, bubbelend geluid toen het water haar kopje-onder trok. Naar adem snakkend kwam ze weer boven. Maar ze had nauwelijks tijd om van de zuurstof te genieten, want ineens voelde ze een scherpe steek van pijn in haar hoofd. Plotseling stopte ze ook. Ze vroeg zich af waarom. Ze knipperde een paar keer maar zag alleen een soort waas. Auw.. Kreunde ze zachtjes. Onder zich voelde ze ists hards en knoestigs. Een tak? Het voelde in iedergeval als hout. Ze voelde iets warms langs haar slaap omlaag sijpelen. Niet in staat om iets anders uit te voeren bleef ze maar over de tak hangen en sloot haar ogen. Oke, dit was dus niet haar idee van 'leuk'.

- Genius Fran met haar eindes!
En dit is trouwens echt totaal hoe ik altijd tikkertje speel x'3

"Je kan nergens meer heen Scoot!" Riep Applebloom, Sweetie Belle grinnikte en volgde het voorbeeld van Applebloom. Zo nu konden ze haar mooi pakken, Scootaloo riep een paar dingen: ''Ah buck it! Onthoud wel dat je het tegen mij hebt hè! De enige echt Scootaloo!'' Sweetie Belle was opzich een best goede zwemmer maar ze merkte dat de stroming sterker werd waar Scootaloo was. ''Aaaaaagh!!'' Riep Scootaloo. De rest gebeurde allemaal heel snel. Ze keek op naar Applebloom met een bezorgd gezicht en wenkte dat ze naar de kant moest komen. Hun zaten nog niet in de hele sterke stroming maar het was opzich al een klus om aan de kant te komen. Toch slaagde Sweetie Belle er in. Ze sprong op de kant liep naar de plek waar Scootaloo vast was komen te zitten. Of, zat ze er expres, hield ze zich vast? Ht maakte ook niks uit. Als ze maar werd gerekt, ze zag een metertje voor Scootaloo waar de stroming niet zo erg was een tak boven het water hangen. "Applebloom, wil je even komen helpen, je moet op de kant blijven staan en dan zorgen dat de ak niet breekt, terwijl je Scootaloo helpt mij te pakken. Hoe verzin je maar ik moet eerst proberen in het water te komen zonder het zelfde als wat er met Scootaloo is gebeurd te begaan." Ze stopte een hoef voorzichtig in het water, ze voelde meteen een rilling door haar lijf trekken. Waarschijnlijk door de kou maar het kon ook zijn omdat ze nu met het idee in haar hoofd zat dat ze zo dus echt hier het water in moest. Ze liet zichzelf een meter voor de tak in het water zakken en pakte met haar mond de tak vast. Haar tanden raakte elkaar aan de anderen kant van de tak en en ze probeerde maar Scootaloo te zwemmen, het was zwaar maar het lukte haar zowaar. Nu was het de taak aan Appelbloom om Scootaloo te helpen.

"Applebloom, wil je even komen helpen, je moet op de kant blijven staan en dan zorgen dat de ak niet breekt, terwijl je Scootaloo helpt mij te pakken. Hoe verzin je maar ik moet eerst proberen in het water te komen zonder het zelfde als wat er met Scootaloo is gebeurd te begaan." Sweetie Belle was al voor dat Applebloom het plan goed snapte in het water. hevig begon Applebloom te trappelen. Haar voorbeentjes gooide ze op en die kwamen op de rand terecht. De rand was glad en nat en het had geen grip. Ze sloot haar ogen en zetten zo veel kracht als ze maar kon. Haar rug kwam beetje bij beetje uit het water, maar toen ze haar achterbenen wou optrekken gleed ze onderuit. En ging ze 2 meter mee met de stroom. Met haar mond pakte ze een takje vast en trok zich naar de kant toe. Voor de tweede keer gooide ze haar beentjes op de kant. Met haar achterste benen nog steeds in het water dacht ze na. Optrekken was geen keus, al haar kracht in haar voorbenen had ze al verbruikt. Haar achterbenen waren ook niet bepaald fit meer. Ze stak haar hoofd onderwater en keek of de grond ver onder haar was. De uitslag was natuurlijk te ver om op te staan. Ze keek naar Scootaloo, en naar de tak bij haar. Nerveus begon ze te trappelen, en probeerde ze zich op te trekken. Maar weer viel ze hopeloos in het water. Dit keer kon ze haar tak wel vasthouden, haar benen waren wel allemaal weer in het water. En haar benen hadden tijdens de val zelfs even de grond geraakt. Applebloom dacht of dat zou kunnen helpen. En in haar hoofd kwam een plannetje omhoog. Maar dit plan nam wel een groot risico. Ze moest namelijk de tak loslaten voor een paar seconden. Bijtend op haar lip keek ze weer naar Scootaloo. Applebloom nam een grote hap adem sprong hoog op, en dook in het water. De stromign trok gelijk aan haar en ze ging al weg van Scootaloo en de rest. Met haar achterbeentjes voelde ze de grond onder zich. Ze maakte zichzelf klaar, om zich af te zetten. Ze boog haar benen, en zetten ze op de grond neer. En met alle kracht die ze nog had sprong ze omhoog. Met bijna haar hele lijf kwam ze op de kant terecht. Het laatste beentje trok ze op. En hijgend bleef ze op de kant liggen. Na 5 seconden stond ze op en pakte Scootaloo vast aan haar manen. "Sweetie Belle geef haar eens een kontje op de kant!" Ze begon te trekken. Beetje bij beetje kwam Scootaloo op de kant. Alleen haar achterste zat nog in het water. Nu hing het van Sweetie Belle af. "Kom op! Snel!" 
 

 

"Applebloom, wil je even komen helpen, je moet op de kant blijven staan en dan zorgen dat de ak niet breekt, terwijl je Scootaloo helpt mij te pakken. Hoe verzin je maar ik moet eerst proberen in het water te komen zonder het zelfde als wat er met Scootaloo is gebeurd te begaan." Hoorde Scootaloo vaag. Het klonk als Sweetie Belle's stem. Kort daarna hoorde ze ook een plons naast zich. Wat!? Ze had niet het idee dat het erg slim was van hen, of in iedergeval Sweetie, om ook hier in het water te gaan. De enige reden dat zij niet verder mee was gesleurd was doordat ze keihard tegen een tak op was geknald en was blijven hangen. Ze deed haar ogen weer open en wilde haar hoofd draaien om Sweetie Belle te kunnen zien. Maar dat deed meer pijn dan ze had verwacht. Knarsend met haar tanden probeerde ze het te negeren. Naast zich zag ze de vage omtrek van Sweetie Belle. Ze hoopte dat ze haar konden helpen voordat er ook nog eens wat met hen gebeurde. Dan zou het allemaal haar schuld zijn. Omdat zij bij een spelletje tikkertje alles deed om maar niet te verliezen. Iets verderop zag ze nu ook Applebloom aankomen. Ze kneep haar ogen tot spleetjes om beter te kunnen zien. Het leek er op dat ze moeite had om uit het water te komen. Verschrikt zag de daarna dat ze onder water verdween. Er was toch niks ergs gebeurd? Ze kwam toch wel weer boven? Opgelucht zag ze Applebloom weer aan het wateroppervlak verschijnen, ze was zelfs bijna op de kant. Slim, ze had zich zeker tegen de bodem afgezet ofzo. Ze sloot haar ogen weer en liet haar hoofd hangen. Ze hoorde hoefgetrappel en voelde dat iets haar manen vastgreep. Vast Applebloom. "Sweetie Belle geef haar eens een kontje op de kant!" Riep ze. Ze begon aan haar te trekken en ze voelde hoe ze langzaam maar zeker op de kant getrokken werd. De bovenkant van haar lichaam was al op de kant. Wauw, ze was behoorlijk sterk. "Kom op! Snel!" Riep Applebloom weer naar Sweetie. Ze probeerde zelf ook mee te helpen en plaatste haar voorbenen op de kant om zich omhoog te kunnen trekken. Maar het had geen nut, ze was te zwak op dit moment. Haar voorbenen slipten gewoon weer weg waardor haar hoofd op de grond neerplofte. Zo werd ze meteen weer extra aan haar hoofdpijn en de nog steeds open wond herinnerd. Fijn. Ze hoopte maar dat Sweetie Belle snel zou helpen om haar op de kant te krijgen. Ze had helemaal genoeg van het water.

- Omg 2e pagina!! :DDD

Sweetie Belle had de opdracht gekregen om Scootaloo op de kant te duwen. Ja ja, makkelijker gezegd dan gedaagn, dan moest ze dus de tak los laten, onder water gaan waar de stroming sterker was en waar de kans groot was dat het ook niet goed kon komen. Ze wierp een blik op Scootaloo die half op de kant hing. Ze kon niet anders. "Ik hoop dat je beseft wat je net hebt gezegd, je bergijpt dat ik nu onder water moet en de tak moet los laten..." Zei Sweetie Belle. Misschien dat Applebloom nu na dacht over wat ze eigenlijk had gevraagd. Ze wist niet of Applebloom het wou maar toch ging Sweetie Belle onder water. Ze liet de tak los haalde adem en verdween onder het water oppervlak. Ze opende haar ogen en zag twee hoeven voor haar, zonder te twijfelen sprong ze om hoog. Ze hing nu onder Scootaloo en moest enorm veel kracht zetten. Maar het lukte, ze duwde Scootaloo op haar allerhardst, hield even in en gaf nog een onverwachten stoot waardoor ze wel op de kant moest zijn terecht gekomen. Nu er niks meer was om vast te pakken ging ze met de stroming mee. Dat was balen. Ze bleef enorm lang onder water, maar ook echt lang. Nu deed ze nog meer haar best om naar boven te komen en dat lukte dan ook. Ze haalde een keer adem, waar na ze weer onder water verdween. Ze had haar ogen open en daarom kon ze zien waar de kant was. Ze zwom naar de kant, wat overgens moeilijk ging maar lukte. Nu zag ze veder een stukje waar het wat ondieper was. Daar kon ze aan kant klimmen. Ze naderde het stukje en zette haar hoeven alvast op de zijkant waardoor die er pijnlijk langs schaafde. Ze voelde nu onder haar hoeven iets ondieps en dit was haar kans. Ze kroop uit het water en bleef hijgend op de kant liggen. Ze stond op en snelde zich naar Scootaloo toe. "Zeg, jij wou ook behoorlijk graag het spel winnen is het niet." Dat was wat ze zei voordat ze neer zakte door haar benen, ze lag op de grond en deed haar ogen maar dicht. "Ik leef nog hoor." Mompelde ze. Ze deed haar ogen weer open en keek de anderen twee aan.

Vanaf de onderkant van Scootaloo voelde ze versterking van Sweetie Belle. Scootaloo's achterste vloog uit het water, en Applebloom deed de rest. Ze legde zachtjes Scootaloo neer. En rende toen een eindje naar Sweetie Belle die ook op de kant lag. "Zeg, jij wou ook behoorlijk graag het spel winnen is het niet." Dat was wat ze zei voordat ze neer zakte door haar benen, ze lag op de grond en deed haar ogen maar dicht. "Ik leef nog hoor." Mompelde ze. Ze deed haar ogen weer open en keek de anderen twee aan. Applebloom keek hijgend heen en weer tussen de twee. Hopeloos stond ze tussen hen in, met trilde op benen. Het water droop van haar vacht af, maar Applebloom nam geen enkel risico om zelf om te grond te komen liggen. Uitschudden vond ze al te veel risico op dit moment. Als ze nu alle drie op de grond zouden komen te liggen zouden ze hopelozer verloren zijn dan nu. Voorzichtig stapte ze naar Scootaloo toe, waarbij een van haar hoeven onder haar uit gleed. Geschrokken zetten ze hem terug en probeerde ze haar balans weer te vinden. Na een paar seconden liet e haar nek dalen tot die van Scootaloo en gaf haar een duwtje."Scootaloo..." En daarna draaide ze haar hoofd naar Sweetie Belle. Aarzelend stapte ze weg. Weer keek ze hopeloss om zich heen. Ze moest haar nieuwe vrienden helpen, er moest iets zijn. Met kleine stapjes pakte ze 1 groot blad op naast de rivier. Haar trillende benen, begonen heviger te trillen van de inspanning. Maar als een klein heldje bleef ze doorvechten om te blijven staan. Net naast de rivier 5 meter verder zag ze een klein plasje met schoon water uit de rivier. Met haar trillende benen ging ze stapje voor stapje ernaar toe. Ze pakte wat water, en probeerde daarna zonder veel te laten terug te komen. Eenmaal bij Scootaloo legde ze het neer. En een tweede keer helhaalde ze het hele proces. En zo stonden er na een tijdje twee blaadjes halfvol met water naast Sweetie Belle en Scootaloo. Een paar blaadjes die vlakbij lagen schoof ze naar hen toe."Ik weet dat het niet veel is. Maar meer kan ik niet doen. Ik ben geen dokter helaas." Ze bleef tussen hen in staan, en probeerde naar ze te glimlachen. Zij had als enige geen echte 'wonden', en ze was de enige die nog overeind stond. Dus ze voelde zich verantwoordelijk voor deze twee. Ookal was ze er zelf niet goed aantoe.

~AppleBloom is net zoals haar zus loyal :3

"Ik hoop dat je beseft wat je net hebt gezegd, je begrijpt dat ik nu onder water moet en de tak moet los laten..." Hoorde ze Sweetie Belle achter zich zeggen. Ze voelde zich opeens schuldig. Ze deden zo veel moeite om haar te, ja, redden. Omdat zij zo stom was geweest moesten zij eronder lijden, het was best wel gevaarlijk wat Sweetie Belle zou moeten doen. Scootaloo hoopte eigenlijk dat ze het risico te groot zou vinden en het niet zou doen. Maar dat gebeurde niet. Sweetie dook onder water en kwam onder haar weer boven. Ze gaf haar een harde duw en dat was alles wat Applebloom nodig had om haar op de kant te krijgen. Zachtjes werd ze neergelegd. Als Sweetie Belle nou maar veilig uit het water kon komen. Eventjes zag ze niks. Een ongemakkelijk gevoel begon zich in haar maag te vormen. Stel je voor dat..? Maar ze hoefde zich verder geen zorgen te maken, want ze kwam al aangerend. "Zeg, jij wou ook behoorlijk graag het spel winnen is het niet." Daarna zakte ze neer op de grond. Tranen begonnen zich in Scootaloo's ogen te vormen. Kwaad knipperde ze ze weg. Zij, huilen? Als ze alleen was misschien. Maar niet in het bijzijn van anderen. Ze keek naar Sweetie Belle en begon zich een beetje zorgen te maken. Misschien was er wel wat ergs met haar. "Ik leef nog hoor." Ze deed haar ogen open om hen allebei aan te kijken. Opgelucht haalde ze adem, maar niet zodat de anderen het zouden merken. Applebloom liep te hijgen en leek niet te weten wat ze moest ze doen. Ze keek van Sweetie Belle naar haar en weer terug. Ook zij was helemaal nat. Ze kwam voorzichtig naar haar heen, waarbij een van haar hoeven slipte en onder haar uitgleed. Scootaloo verborg haar hoofd onder haar hoeven en probeerde zichzelf onder controle houden. Ze voelde Applebloom's neus even tegen haar nek en ze keek op naar haar. "Scootaloo..." Zei ze. Daarna draaide ze zich om naar Sweetie. Hopeloos keek ze om zich heen. Scootaloo verborg haar hoofd weer onder haar hoeven. Arme Applebloom. Zij was de enige die nog overeind stond. Misschien nu al wel niet meer, ze kon het niet zien. Een tijdje later, ze wist niet hoe lang, hoorde ze iets naast zich. Ze haalde een hoef weg en keek naar wat het was. "Ik weet dat het niet veel is. Maar meer kan ik niet doen. Ik ben geen dokter helaas." Applebloom deed hard haar best om naar hen te glimlachen. Ze zag dat er naast haar en Sweetie Belle een paar blaadjes lagen, en ook nog een paar met water gevuld. Ze keek om beurten naar de twee jonge paarden die zo veel moeite hadden gedaan voor haar en kreeg een brok in haar keel. ''Ik..'' Ze slikte even. ''Ik ben zo stom geweest! Door mij hebben jullie jezelf in gevaar gebracht, door mij zijn jullie er nu zo aan toe, doordat ik weer eens te egoïstisch was. Gewoon omdat ik niet tegen mijn verlies kan. En toch kwamen jullie me helpen, nadat ik zo stom was geweest. Eindelijk ontmoet ik twee iemanden die misschien wel mijn vrienden willen zijn, en ik verpest het binnen minder dan twee uur. Jullie hadden dit allemaal niet voor mij te hoeven doen,'' Ze vermeed oogcontact met de twee anderen en deed een poging om de wond in haar hoofd een beetje schoon te maken met het water naast haar. Alleen deed ze het niet erg handig en kwam ze een beetje te hard ertegenaan. Het was gelukkig geen al te diepe wond, toch sijpelde er nog steeds langzaam bloed uit. Ze besloot zich daarop te richten in plaats van de gebeurtenissen om haar heen, misschien zou het dan wat makkelijker zijn. Ze had geen idee van wat hun reactie zou zijn, hopelijk zou het niet al te erg worden.

Sweetie Belle hoorde maar de helft wat van iedereen zei, nou ja, ze had niks verstaan van wat Applebloom zei. Alleen had ze haar mond wel zien bewegen. Ze had geprobeerd alles te volgen wat Applebloom deed en dat was nog gelukt ook. Ze had nu een kommetje van blaadjes met water er in naast haar staan. Ze tilde haar hoofd op en dronk er uit, tot alles op was. Ze hoorde nu alle geluiden om zich heen weer goed, ook kon ze nu haar ogen weer open houden. Ze was gewoon een soort van half flauwgevallen achtig iets. Ze lachde naar Applebloom. Vervolgens hoorde ze nu ook alles wat Scootaloo zei: ''Ik..'' Scootaloo slikte even. ''Ik ben zo stom geweest! Door mij hebben jullie jezelf in gevaar gebracht, door mij zijn jullie er nu zo aan toe, doordat ik weer eens te egoïstisch was. Gewoon omdat ik niet tegen mijn verlies kan. En toch kwamen jullie me helpen, nadat ik zo stom was geweest. Eindelijk ontmoet ik twee iemanden die misschien wel mijn vrienden willen zijn, en ik verpest het binnen minder dan twee uur. Jullie hadden dit allemaal niet voor mij te hoeven doen,'' Vervolgde Scootaloo. Sweetie Belle grinnikte. "Jij verpest hier helemaal niks! Wij blijven gewoon vrienden en vrienden doen alles om elkaar te helpen. Ook al kennen ze elkaar niet langer dan twee uur! Kijk ik voel me al weer goed, ook dankzij dat water van Applebloom." Ze stond op en merkte dat ze nog wel een beetje trilde maar dat ging ook al vrijwel meteen weer weg. Tja, vrienden waren er om elkaar te helpen. Of je je eigen leven daar nou voor in gevaar moest brengen. Teminste, dat vond Sweetie Belle. Ze hoopte dat de anderen twee er ook zo over dachten als zij. "Ik zal je wat vertellen, ik kan ook niet goed tegen me verlies. Nou ja, ik kon ook niet goed tegen me verlies. Maar mijn moeder verteld altijd dat als je verliesd maar je blijft positief je veel meer bereikt in het leven. Ik vond het altijd maar raar maar ik merkte wel dat het hielp toen ik gewoon rustig bleef nadat ik vervloor. Dus ik herken wel iets van me zelf in jou, waarom zou k dan niet helpen? Zo ie zo zijn we vrienden en vrienden helpen elkaar altijd! Zo als ik al had gezegd!" Sweetie Belle liep naar Apllebloom toe en duwde haar neus in haar manen als bedankje. Daarna liep ze naar Scootaloo toe en deed het zelfde. Misschien zou ze niet snappen waarom ze Scootaloo bedankte maar dat deed ze omdat Scootaloo gewoon haar vriend wou zijn.

-Wat is Sweetie Belle toch weer inteligent he, o ja ik moest denken aan dat je me altijd verslaat met de wii grmble

"Jij verpest hier helemaal niks! Wij blijven gewoon vrienden en vrienden doen alles om elkaar te helpen. Ook al kennen ze elkaar niet langer dan twee uur! Kijk ik voel me al weer goed, ook dankzij dat water van Applebloom. Ik zal je wat vertellen, ik kan ook niet goed tegen me verlies. Nou ja, ik kon ook niet goed tegen me verlies. Maar mijn moeder verteld altijd dat als je verliesd maar je blijft positief je veel meer bereikt in het leven. Ik vond het altijd maar raar maar ik merkte wel dat het hielp toen ik gewoon rustig bleef nadat ik verloor. Dus ik herken wel iets van me zelf in jou, waarom zou k dan niet helpen? Zo ie zo zijn we vrienden en vrienden helpen elkaar altijd! Zo als ik al had gezegd!" Sweetie Belle liep naar Applebloom toe en duwde haar neus in haar manen. Daarna liep ze naar Scootaloo toe en deed het zelfde. Applebloom glimlachte naar Sweetie Belle en Scootaloo.'Dus ik kan jullie vrienden noemen nu?" Zei ze blij. Ze was er echt heel blij mee. Nooit had ze haar eigen club gehad. Met zijn drieën rondlopen, en eindelijk vrienden hebben van haar eigen leeftijd. Op dit moment voelde ze zich ongelofelijk moe, maar in zichzelf ongelofelijk stoer. Voorzichtig liep ze naar Scootaloo toe, en ging voor haar zitten."En Scootaloo, daar zijn vrienden voor." Ze glimlachte en maakte een plek voor Sweetie Belle vrij.

-Ongelofelijk flut xP 

Sweetie Belle grinnikte. "Jij verpest hier helemaal niks! Wij blijven gewoon vrienden en vrienden doen alles om elkaar te helpen. Ook al kennen ze elkaar niet langer dan twee uur! Kijk ik voel me al weer goed, ook dankzij dat water van Applebloom." Daarna stond ze op, eerst nog met een beetje trillende benen, maar dat ging al snel weer goed. "Ik zal je wat vertellen, ik kan ook niet goed tegen mijn verlies. Nou ja, ik kon ook niet goed tegen me verlies. Maar mijn moeder vertelt altijd dat als je verliest maar je blijft positief je veel meer bereikt in het leven. Ik vond het altijd maar raar maar ik merkte wel dat het hielp toen ik gewoon rustig bleef nadat ik verloor. Dus ik herken wel iets van mezelf in jou, waarom zou ik dan niet helpen? Sowieso zijn we vrienden en vrienden helpen elkaar altijd! Zoals ik al had gezegd!" Nadat te hebben gezegd liep ze naar Applebloom toe om haar neus even in haar manen te duwen, daarna liep ze naar Scootaloo om hetzelfde te doen. Applebloom glimlachte naar hen. ''Dus ik kan jullie vrienden noemen nu?" Ze liep voorzichtig naar haar toe en ging voor haar zitten. "En Scootaloo, daar zijn vrienden voor." Daarna glimlachte ze. Het lukte Scootaloo eindelijk om te grijnzen. ''Oké, dan is het gewoon cool nu,'' zei ze. ''En ja, ik geloof dat we nu wel vrienden zijn dan,'' vervolgde ze nog steeds met een grijns op haar gezicht. Eindelijk had ze 2 andere veulens gevonden die vrienden met haar wilden zijn! Nu hoefde ze zich waarschijnlijk niet meer zo te vervelen.

''Oké, dan is het gewoon cool nu, En ja, ik geloof dat we nu wel vrienden zijn dan,'' Zei Scootaloo. Sweetie Belle stond op en liep vrolijk naar de anderen twee toe en ging er bij zitten. Applebloom had al een plekje voor haar vrijgemaakt. Ze plofte neer en keek de twee glimlachend een voor een aan. 'Prima, dan is het nu officieel en zijn we vrienden!' Sprak ze. Sweetie Belle kon de glimlach niet van haar gezicht af halen. Het was zo leuk dat ze eindelijk vrienden had. Dan nog te bedenken dat ze ze een paar uur geleden had ontmoet. Dat vrienden maken zo snel ging!? Ze was echt heel slecht in vrienden maken dus dit was bijzonder voor haar. 'Blijven we hier zitten of gaan we nog wat doen?' Zei ze spottend. Ze stond op en trippelde naar het water. Zwemmen had ze geen zin meer in maar dorst had ze wel. Ze nam een paar flinke slokken water en keek naar haar spiegelbeeld. Ze glimlachte naar zich zelf zonder dat de twee anderen veulens het konden zien. Eigenlijk was ze wel trots op zich zelf. Dat ze nu eindelijk vrienden had. Wat zou haar moeder trots op haar zijn! Sweetie Belle draaide zich om en liep weer terug naar Appelbloom en Scootaloo.

^^Prachtig einde kuchkuch, flut maar ja :3