I'm happy today... [open]

Sloom slofte ze door het mooie woud, tenminste zij vond het mooi al kon ze wel geloven dat buitenstaanders het vreemd en mysterious zouden kunnen vinden. Ze nam niet de moeite om haar benen op te tillen tenzij ze bijna struikelde Af en toe, vooral bij open plekken, nam ze een pauze om rustig wat gras naar binnen te werken. Ze was vrolijker dan normaal, dat was heel wat. Ze genoot voor het eerst sinds tijden van de omgeving, zelfs van de irritante diertjes die andere wezens prooidieren zouden noemen, zoals: Konijntjes, eekhoorntjes en vogels. Hun gezang van dat laatste irriteerde haar lang niet zo erg als normaal. Een goed teken, toch? Ze slenterde verder, draaide zich vervolgens om, om aan de terugweg van haar wandel tochtje te beginnen. Ze besloot dat ze even iets harder mocht van haarzelf en begon te draven en vervolgens te gallopperen, ze deed haar denken aan lang geleden. Ze gaat dan niet zo snel: Het voelde wel fijn. Uiteindelijk stopte ze weer, niet omdat ze moe was maar omdat ze niet wou dat anderen haar zagen rennen. Ze slofte weer verder richting de kudde toen ze opeens iets hoorde wat niet hoorde in dit bos: Stappen. Te zwaar voor een konijn, zelfs voor een stampend konijn. Ook geen wandelende tak ofzo, als die uberhaupt bestaan. Nee ze herkende het geluid: Hoefstappen. Meteen was haar vrolijkheid voorbij, tenminste grotendeels. Toch was ze nieuwsgierig naar wie het was en wat hij hier deed, iets wat zelden bij haar gebeurden. Stiekem hoopte ze op een vechtpartijtje of in elk geval een bekgevecht. Ze sloop op het geluid af, rustig en goed erop lettend waar ze haar hoeven plaatste, geluidloos ging ze verder, snel genoeg om nog net de schaduw van het paard te kunnen zien. Hij was groter dan haar maar dat zijn ze vaker, toch schatte ze haar kansen goed in. Ze stipte een plan uit en schoot naar voren. Ze ging zo hard als ze kon en gaf de indringer, of in elk geval soortgenoot een flinke duw in zijn flank. " Wat doe je hier?" Briest ze.

Everyone's welcome

Alyss liep het kamp van de Stars uit, het woud in. Het was koud, maar ze had er echt geen zin in om de hele tijd in het kamp te blijven. Dat had ook geen nut. Sneeuw was niet zo erg. Ze stopte even en schraapte wat sneeuw met haar hoef weg. Ze boog haar hals en scheurde wat plukken gras af. Kauwend bracht ze haar hoofd weer omhoog. Ze keek even naar de richting waar ze heen zou gaan. Daarna begon ze rustig te draven, haar hals ietwat gebogen. Het was mistig, wat niet erg verrassend was, aangezien dit 'Misty Forest' heette. Maar ze was er aan gewend, ze was hier namelijk opgegroeid. Dus lette ze er niet zo op. Een vogel streek neer op een tak op het moment dat zij eronderdoor draafde, waardoor er sneeuw op haar hoofd dwarrelde. Ze schudde haar hoofd en keek achterom, maar de vogel was verdwenen. Ze keek weer voor zich uit en besloot dat ze wel even lekker kon gaan galloperen. Ze versnelde en begon op volle vaart door het bos te galloperen. Haar blonde manen wapperden achter haar aan. Een grote omgevallen boomstam doemde voor haar op. Ze spande haar spieren en sprong. Maar de boomstam was iets te hoog en haar achterbeen stootte er pijnlijk tegen aan. Ze minderde vaart en begon te stappen. Oké, niet meer doen dus. Ze besloot maar terug te gaan naar het kamp. Ze hoefde hier niet de hele dag te blijven. Alyss draaide zich om en begon terug te lopen, toen ze opeens nog iets hoorde. Ze hoorde stappen. Hoefstappen. Er was hier nog een paard. Ze vroeg zich af wie het was. Misschein zou ze het paard zo tegenkomen. Een paar seconden nadat ze dat had gedacht ramde er iets hard in haar flank. Ze keek verrast en kwaad opzij en zag een merrie. Ze was van de Stars, dat was zeker. " Wat doe je hier?" Brieste de merrie. Nog steeds boos en geirriteerd keek Alyss de andere merrie aan. Ze was klein, kleiner dan haar. Maar dat maakte niks uit, ze kende wel meer kleine paarden. ''Gewoon, wandelen, raar he?'' Brieste ze terug. Waar sloeg dat nou op. Als je iemand tegenkomt dan ram je diegene niet meteen. Oke, bij een erge vijand misschien wel. Maar zij kende deze merrie niet eens, en ze dacht dat dat misschien wel het best zo kon blijven.

Stomme flutpost xd

Chagrijnig galoppeerde de zwart merrie richting haar kamp. Wat een rot dag. Echt alles ging mis, ze dacht ik ga even leuk vrolijk wandelen, vast geen probleem. Nou, voor anderen paarden blijkbaar. Wel ze was nu al vier paarden tegengekomen die niet al te vrolijk waren. Twee vielen gelijk aan dus de volgende die dat zou doen zou zo ie zo een klap voor zijn of haar kop krijgen. Ze vertraagde haar tempo aangezien ze al in de buurt kwam van het kamp. Ze hoefde niet zo opvallend binnen komen stormen. De dag was vrolijk begonnen, ze had een leerling gekregen wat ze al zo lang wou. Ze was even naar buiten gegaan om naar de waterval te gaan. Een aantal paarden waren het daar dus blijkbaar niet mee eens. Nu ging ze over in de stap en keek eens goed naar al die sneeuw om haar heen. De takken waren bedekt met sneeuw wat een mooi gezicht gaf, sommigen meren waren bevroren, wat leuk was om uit te testen maar niet al te veilig. En de grond en de heerlijke plukken gras waren bedolven onder het sneeuw, je voetsporen bleven zichtbaar en het gras was ijzig koud. Tja, voor sommigen dingen kon ze nou eenmaal geen voordeel bedenken. Ze hoorde stemmen in de verte. In de verte, hoe ver was ze eigenlijk nog van het kamp. Ze keek eens goed om zich heen en besefte dat ze net zo goed in galop had kunnen blijven aangezien het kamp niet zo dichtbij was en ze al een tijdje aan het lopen was. Dat komt er van, al die paarden die je irriteren waardoor je niet meer na denkt. Dat gebeurd er nu... Lekker dan. Bedacht ze zichzelf geirriteerd. Ze ging in een drafje richting de stemmen die al snel dichterbij kwamen. Ze hoorde een stem zeggen: "Wat doe je hier?" Waarop vervolgd werd: ''Gewoon, wandelen, raar he?' Ja heel raar. Dacht ze bij zich zelf. Ze ging weer in stap en zag nu ook de twee paarden staan. Twee merries. Ze herkende ze vaag van de kudde maar vaak of met ze gesproken had ze niet echt gedaan. Ze stapte op ze af en zei: "Lekker bezig?" Ze draaide nieuwsgierig met haar oren terwijl ze de twee een voor een aan keek.

De merrie was boos, logisch maar haar eigen schuld. Geirriteerd brieste de merrie: ''Gewoon, wandelen, raar he?'' Maar Dakota liet zich niet zomaar van haar stuk brengen. Ze bleef trots staan en keek omhoog in de ogen ven de merrie, ze herkende haar niet zomaar ook al zou ze dat wel moeten: Als deze merrie uit haar kudde kwam. Ze snoof op zo'n manier dat het leek dat ze van nijdigheid snoof maar eigenlijk op ongemerkt de geur van de merrie te kunnen ruiken. Ze rook een bekende geur wat bevestigde dat deze merrie uit dezelfde kudde als haar kwam. "Durf je wel?" Zei ze zacht maar dreigend. Ze deed niet de moeite om haarzelf groter te maken dan ze is. Ze schraapte met haar voorhoef een beetje sneeuw weg zodat ze leek op een stier die op het punt staat om aan te vallen. Ze nam de merrie nog eens goed in haar op: Dan kon ze Starlight eens over haar vertellen. De merrie was goudkleurig met blonde manen. " Wie ben je? " Vroeg ze weer kort. Net op dat moment kwam een zwarte merrie op ze aflopen.. Fijn, zo word het nog een theekransje. "Lekker bezig?" zei de merrie. Ze was te vrolijk en maakte Dakota nog chagrijniger. "Ja, alles gaat super en we hebben geen hulp nodig met dit probleempje dat we oplossen" Zei ze op haar normale zachte toon. Ze wist wel dat ze lullig overkwam maar dan hadden ze maar pech. Het liefst zou ze weglopen en terug naar het kamp sjokken maar dat kon niet met haar rang. Ze moest verantwoordelijk zijn.