Kingdom come.

De grote bruine hengst galoppeerde soepel over de bergen. Zijn licht bruine manen wapperden in de wind, evenals zijn kleurrijke staart. De hengst keek eens om zich heen, zijn groene ogen gleden over de bomen. Zijn gelaat was glad gestreken. Zijn ogen door boorden alles wat ze tegen kwamen. Rustig, kalm, galoppeerde de hengst door. Zijn elegante passen werden al snel niet zichtbaar meer toen hij met een enorme snelheid over de grond denderden. Zijn hoeven sloegen in een ritmisch kaboem ,kaboem, kaboem op de grond. Grote bolle aarden en gras werden door zijn hoeven weg geslagen. Zijn oren lagen plat in zijn nek. Zijn groene ogen richtte zich weer op het pad voor hem. Zijn ene oor ging geïnteresseerd naar voren. Zijn ogen werden vriendelijker, zachter. Langzaam aan maakte hij een overgang naar de draf. Zijn passen werden korter, zijn ademhaling weer wat regelmatiger. Er stond schuim van het zweet op zijn hals door de inspanning die dit hem gekost had. Hij werd ook een dagje ouder, dus zijn conditie was niet meer de beste. En hoe irritant was dat?! Het irriteerde hem mateloos. Hij kon niet eens meer een paar uur achter elkaar reizen, dat kwam alleen maar door zijn o zo goede vriend die hem verdomme had laten stikken. De hengst gaf een trap tegen een stok, zo hard dat de stok het niet overleefde. Chagrijnig keek de hengst even op. Een pluk van zijn manen viel voor zijn ogen. Zijn bruine oortjes draaiden heen en weer om alle geluiden op te vangen. De bruine Quarter draafde met slome passen verder. Zijn ademhaling was weer regelmatig en zijn hart ook. Het ritmische gebonk was langzamer geworden. Pip draaide zijn hoofd eens om. Hij had het gevoel dat hij bekeken werd, maar hij kon niet zien of er iemand was. Hij maakte een overgang naar stap en stapte langzaam verder. Zijn bruine oren waren zo ver mogelijk naar voren geduwd. Zijn lange manen streken over zijn gespierde hals. Zijn licht gekleurde hoeven stampten zachtjes in de mulle grond. De herfst was zoals gebruikelijk aangebroken. De bladeren begonnen te vallen waardoor er in het bos een deken van verschillende tinten geel en oranje te vinden was. De eekhoorntjes kwamen sneller naar buiten om hun wintervoorraad nootjes aan te vullen, de vogels floten onophoudelijk. De wind streek door de manen van de hengst. Een glimlach sierde zijn gelaat. De wind deed de blaadjes ritselen. De grote bomen staken ver boven de gemiddeld grote hengst uit. Pip werd hij genoemd. Het liefst had hij een wat meer angstaanjagendere naam gehad. Dat hij mensen nog kon verassen met het feit dat hij aardig was. Maar goed aan de andere kant was hij wel blij met zijn naam. De hengst had een eigenaardige persoonlijkheid. Je kon niet van hem zeggen of hij goed, slecht of neutraal was. Hij was onvoorspelbaar, maar wijs. Hij wist wat hij deed, paarden uit zijn vorige land hadden hem gemeden vanwege het feit dat je niet echt op hem kon rekenen. Maar schijn bedriegt. Eigenlijk was de hengst wel te vertrouwen. Hij was een hengst van zijn woord. Als hij had gezegd dat hij iets zou fixen voor je, dan deed ie dat zonder twijfel. Hij wist dat je vertrouwen niet zomaar op een magische wijze kunt geven, dat moet je verdienen. De hengst had een verleden dat hem tekende, hij vertrouwde andere te snel en werd daarom vaak in de zeik genomen. Op een gegeven moment was hij het beu. Hij hoefde niet altijd maar de underdog te zijn. Hij had ook zo zijn rechten. En op dat moment veranderde de hengst enorm. Hij had een kudde leider uit gedaagd, de paarden hadden voor hem gekozen. Pip was op drie jarige leeftijd leider van een kudde geweest. De paarden vertrouwden hem direct. Maar – zoals te verwachten was, had de oud kudde leider gezegd – maakte Pip er een zootje van. Hij gooide de leden die te vertrouwen waren uit de kudde en de vreselijk en inactieve leden mochten blijven. Hij maakte foute keuzes, domme beslissingen die hij niet terug kon draaien. Maar toch was hij er trots op geweest. Nu had hij natuurlijk liever gehad dat hij het beter gedaan had. Maar gebeurd is gebeurd en daar kun je niets aan veranderen.
De al wat oudere hengst keek eens naar de lucht. Geen wolkje te vinden. Het waterige zonnetje verwarmde zijn bruine vacht, streek zachtjes over hem heen. Snuivend liep de hengst verder. Zijn benen hoog op trekkend, zoals altijd. Zijn groene ogen vriendelijk gericht op de weg voor hem. Waarom hij zo vrolijk was? omdat hij eindelijk zijn rust had gevonden. Zo kon hij tenminste van zijn dag genieten. Lekker in het open veld, zijn manen wapperend in de wind. Geen irritante andere paarden die hem het leven zuur wilden maken. Geen gezeur van welke merrie dan ook. Rust. Het was lang geleden dat hij echt alleen was geweest. Snuivend liep de hengst verder. Zijn staart hing hoog. Zijn oren vlogen weer naar achteren. Hij keek even om zich heen. Zijn oren lagen diep verscholen tussen zijn manen. Hij zette zijn hakken in de grond en galoppeerde weg. Zijn passen waren regelmatig. Zijn hartslag klonk Kaboem, kaboem, kaboem, kaboem. zijn neus gaten waren wijd open gesperd. Zijn hoofd hoog, zijn oren plat. Hij hield er van. De hengst grijnsde even kort. De glimlach sierde zijn gelaat. Zijn groene ogen gleden over de weg voor hem. Zijn zwart omlijnde oortjes stonden weer overeind en werden zo ver mogelijk naar voren geduwd. De Quarter maakte een overgang naar draf. Zijn passen waren lang, hij boog zijn hals wat. Waardoor er op de spieren in zijn hals de nadruk werd gelegd. Zijn oren waren geconcentreerd naar achteren geplaatst, maar ze lagen niet kwaad in zijn nek. Zijn ogen draaiden even in zijn kassen toen hij een vogel bijna tegen iets aan zag fladderen.
De hengst gooide zijn hoofd de lucht in toen hij wat hoorde. Het klonk als stampende poten op de grond. O herstel; Stampende hoeven. Mensen vonden dat paarden ook benen hadden en dat je geen ‘poten’ mocht zeggen. Wat een onzin. Zijn bruine kop hing nog steeds in de lucht toen hij af wachtte op het paard wat hij zojuist gehoord had. Langzaam maar zeker kwam de hengst tot stilstand. Hij vroeg zich af wie hem gezelschap kwam brengen. Zuchtend keek hij om zich heen. Hij hoorde het schelle gekrijs van een adelaar. De hengst keek op. De vogel lande tussen de oren van de hengst. Pip liet rustig zijn hoofd zakken. Killua. De adelaar waar hij al drie jaar samen mee reisde. De pootjes van de vogel stonden tussen zijn manen, het deed hem geen pijn meer na al die jaren. De hengst richtte zijn blik op de plek waar hij de stampende hoeven gehoord had. Zijn oren draaiden eveneens in die richting. De glimlach werd weer op zijn gezicht geplakt. Wachtend.