Paardenprofiel Kudde leider:: Partner:: Love is a word wich isn't in my dictionary Leeftijd:: 2 y/o
Onderwerp: Like the moon and stars ♥ zo dec 09 2012, 09:19
Gracefull danste door het gebied dat de naam 'Mountains' met zich mee droeg. Haar staart wapperde als een prachtige en kleurrijke waaier achter haar aan. Haar staart bevatte tientallen tinten grijs en je kon ze onmogelijk uit elkaar houden. Gracefull draafde nog steeds met enorme elegantie door een lager stuk op een berg. Het was mooi, het was berg achtig. Niet iets dat heel bijzonder was. Ze had een tijd in een ander gebied, een ander land beter gezegd, geleefd. Ze zou de hengst van haar dromen nooit vergeten.. Al zou ze zo lang zoeken, ze zou hem niet vinden. De hengst was dood. Samen met haar familie, haar vrienden, het land, haar alles. Ze was nota bene de leidster van een kudde geweest verdomme! Ze was alles kwijt geraakt door haar aartsvijand. Ze walgde enkel al aan hem door de gedachte. Hij had alles en iedereen vermoord en verpletterd onder zijn door woede aangedreven hoeven. Hij had iedereen vermoord en haar tot het laatste bewaart. Niet wetend dat zij al weg gevlucht was. Ze vroeg zich nog steeds af wat er gebeurd zou zijn als ze was gebleven en nog meer gestreden had voor alles wat haar lief was. Ze had haar uiterste best gedaan om haar veulens te redden van het akelige monster, ze had alles geprobeerd te doen om iedereen van wie ze hield te redden. Maar ze was te laat geweest, ze durfde niet eens te denken aan hoe ze er aan toe zouden zijn geweest. Wat het akelige monster hun had aangedaan. Allemaal om haar! Hij wilde alle gebieden voor zichzelf en vond het daarom blijkbaar nodig haar en haar geliefde vrienden en familie om te brengen. Gracefull was God dankbaar dat de bescherm engel op haar schouder had toegekeken en haar ingefluisterd had dat het te laat was, dat ze zelf moest vluchten omdat ze het anders nooit zou overleven. Ze zag zichzelf daarom ook als een lafaard, een opgever. Normaal gesproken haatte ze dat soort types, en nu dus ook. Ze walgde van zichzelf. Al was ze nog zo knap, al was ze nog zo goed, ze walgde van haar zelf. Ze twijfelde over haar eigen kunnen, ze wilde niet meer over zichzelf praten en om dan maar te zwijgen over de gedachtes die 's nachts door haar hoofd heen spookte. Gracefull schudde haar hoofd en leek bijna verder te trippelen. Ze hief haar pientere kleine hoofdje en keek naar de prachtige horizon. Nee, ze kon niet zeggen dat het hier niet mooi was. Maar wat ze miste, was thuis.
Gracefull neus prikkelde, ze rook een geur. Geen bekende. Het was wel de geur van een paard. Ze kon niet goed zeggen of het hengst of een merrie was. Ze kon niet goed zeggen of ze het überhaupt wilde weten. Ze kon niet zeggen of ze überhaupt wel wilde dat het paard zich nog dichter in haar buurt begaf...
