My first love ... Which remains forever (alleen spike)

Een zwarte merrie galoppeerde door het bos. Het was al laat in de avond en ze was opweg naar de kudde. Overdag was ze er tussen uit gegaan en naar de anderen kant van het bos gegaan. Ze was altijd al afgesloten geweest voor de rest en als ze er tussen uit ging, ging ze het liefst zo ver weg mogelijk. Ze was in slaap gevallen en de tijd vergeten. Een paar minuten gelden was ze pas wakker geworden. Ze ging over naar stappen en liep een open plek op. Ze keek even rond of er geen anden paarden waren die zig gingen bemoeien dat ze terug moest naar de kudden en viel toen neer. Ze moest heel even uitrusten. Des noods bleef ze hier de hele nacht. Eigelijk was het gewoon een dom smoesje tegen haar zelf dat ze moest uitrusten. Ze was gewoon nog liever even alleen. Ze sloot half haar ogen en lette nog wel op voor wolven. Die je s'nachts vaak zag. Ze hoorde gekraak en schrok op uit haar gedachten. Snel stond ze op. Misschien was het een wolf. Ze gaf een zachte hinnik. Als het een paard was zou die wel terug hinniken. "Hallo? Wie is daar? Calypso zette een paar stappen in de richting waar het paard vandaan kwam. Ze boog haar hoofd naar voren en dacht dat ze een paard zag staan, ze wist het niet zeker. Maar toch wachtte ze maar even af.

(wrm kan ik nooit eindes bedenken. Niet voor vrijdag maar wel gedaan)

"Hallo? Wie is daar?" Riep iemand achter hem. Geschrokken draaide hij zich om. Een pikzwarte merrie keek hem in de ogen. Hij had geen paard verwacht net als haar volgens hem. De wolven waren net namelijk om hem heen verzamelt terwijl hij wat bramen at. Hij was er toen snel vandoor gerent. Net toen hij hier was keek hij naar achteren en zag wat wits wegvliegen. En ja dan verwacht je niet zo een merrie achter je. De merrie bleef staan, maar Spike begon al nerveus weg te schuifel om er daarna snel vandoor te gaan. Om hen heen zag hij en hoorde hij zachtjes het gehijg van de wolven die uitpufte van de race net. Spike had het niet moeilijk zo'n spintje van 5/10 minuten was gewoon voor hem. De nerveuse stapjes van Spike werden langzaam stappen. Nog 1 keer keek hij achterom naar de merrie, en fluisterde zacht zodat de wolven het niet verdach of eng gingen vinden:"Wolven" Daarna keek hij haar nog even aan. De ogen kenden hij ergens van had hij ze eerder gezien en de glimmende vacht zorgde dat hij nog even bleef staan om te kijken en bedenken waarvan hij haar kenden. Het was niet lang geleden zeker niet, gisteren had hij de hele dag in het bos gezeten net zoals eergisteren en daarvoor. En vanacht..., Spike draaide zijn hoofd schuin en zag het. De droom van vanavond daar had hij haar gezien. Als een wat oudere merrie nogsteeds te jong voor veulen met een veulen staan. En ze gaf hem aan hem hij wist niet wat hij moest doen en het veulen stierf...
Hij schudde zijn hoofd doorelkaar en hoorde dat het gehijg was afgelopen. De wolven maakte zich klaar. Het enige wat hij nog deed was haar wenken, en daarna begon hij te draven steeds sneller en dan over in de galop. Zou de merrie mee rennen of staat ze nu al oog in oog met de wolven?

De hengst voor haar fluisterde: "wolven" Tegen haar, ze had wolven al in het oog. De hengst bleef even naar haar staren voordat hij weg ging. Ze wou hem achter na gaan maar de wolven versprede haar weg. Daarom draaide ze zich om en renden weg, ze moest naar die hengst toe. Waarom sotnd hij zo naar haar te kijken? Ze maakt een grote boog tot ze de richting van de hengst op ging. De wolven hadden blijkbaar al lang gerend want ze gaven het op. Calypso hinnekte zo hard als ze kon, in de hoop dat de hengst het zou horen. Ze ging sneller rennen en dacht dat ze een glimp van hem opving. Ze wou "wacht!" Roepen, maar hield zich in. Waarom wist ze niet, misschien vanwegen anderen wolven die welicht op de loer konden liggen? In verdachten verzonken merkte ze niet dat ze regelrecht op een boom afrenden, ze zag hem staan en probeerde hem te ontwijken maar haar zei schaafde er pijnlijk land. "NEE HE! " Riep ze erg hard. Ze bekeek de enorme schram op haar zij. Geweldig, de dag kon niet beter. Zou de hengst terug komen? Verwachtings vol staarde ze naar de bosjes.

(wat een vreselijke flut post)

Een luide hinnik klonk door het bos. Daarna hoorde hij iemand hard vloeken. Spike kwam slippend tot stilstand en keek om. Tussen de bosjes zag hij een zwarte merrie hard rennen."Kom hierheen!" Hij hinnikte nog 1 keer hard en daarna dook hij het meertje in tussen de rietplanten. Het gehijg kwam dichterbij, en ineens stond daar een grote grijze kwijlende wolf. Daarachter volgden er nog een paar snuffelend over de grond. Een jonge wolf van de roedel kwam steeds dichterbij en schoof met zijn neus een stukje riet weg waar een kikker geschrokken wegsprong. Maar hij gaf het niet op en sprong het water in. Spike raakte in paniek, ten eerste zou de merrie hierheen komen, en ten tweede als hij nu niet wegrende zou hij gepakt worden. Hoe dichterbij de wolf kwam hoe beter het idee leek om weg te rennen hij zou wel het risico lopen om aangevallen te worden door twee andere wolven dichtbij zijn schuilplaats maar dat is beter dan een hele roedel om je rug. Met een grote sprong sprong hij de bosjes uit en rende hard weg. De wolven keken verbaasd op. De twee die hij ingeschat kwamen ook daadwerkelijk op hem af. Gelukkig was de ene gewond aan zijn poot en gaf de strijd na honderd meter op, maar de ander rende al naast hem. De wind gleed langs zijn natte lichaam en de kou sneed bij zijn benen net zoals de nagels van de wolf die nu in zijn rug stonden. Met zijn achterbenen schopte hij in de lucht. En de wolf kieperde op zijn hals, het gewicht dat in een keer op zijn hals viel liet hem vallen. De wolf lag onder zijn zware lijf en liet hem los. Maar als laatste teken zetten hij zijn tanden en nagels in zijn hals. Het begon te steken maar hij stond op en rende snel op. Snel de bosjes in.

De zwarte hengst hinnekte iets van "kom ..." De rest verstond ze niet, ze was er even niet bij met haar hoofd. Ze zag de hengst uit de bosjes springen en weg rennen. Nou dat is fijn, maar al snel zag ze waarom. De wolven hadden het nog niet opgegeven... Ze renden achter de hengst aan en wat daarna volgde gebeurde allemaal heel snel, een wolf beet hem. Hij viel uiteindelijk op de wolf en Calypso stopte met rennen via een sliding, een enorm zwarte wolf stond voor haar neus. Met kwijlende mond en ogen die uit leken te zijn op moorden. Voorzichtig zetten ze een stap achter uit, de hengst was onderhand de bosjes in gesprongen en het leek erop dat de wolven opgaven. Die hengst kwam er nog goed vanaf, maar zei... Stomme wolven, stommen bomen, stommen, stommen wath ever. Dacht ze geïrriteerd. Ze keek recht in de ogen van de wolf, die glimden in het maanlicht. De roedel had zich al terug getrokken maar om de een of anderen reden dee deze wolf niet met ze mee. Het kon niet de leider zijn, als het de leider was dan was de rest nu zeker ook nog aan het vechten. Het maakte ook niet uit, het leek langer te duren dan dat het eigelijk was voordat de wolf in beweging kwam. De wolf grauwde maar keerde zich om naar de roedel toen de leider een huil gaf. Verbaasd keek ze naar de zwarte vol en snelde toen het veilig was naar het bosje waar de hengst moest zitten. 'Hallo? Ben je daar? De wolven zijn weg, ik ben Calypso..."

"Doet dit pijn? En daarmee bedoel ik erge pijn." Hij kromp ineen, maar probeerde het nog stilletjes te verbergen. Het deed enorm veel pijn, maar het was niet zo'n wond dat verbonden moest worden. Misschien gewassen maar niet meer. Na de gedachte over de wond stapte hij opzij en zei:"Oke ik geef toe dat het pijn doet, maar dit heelt vanzelf we kunnen er niet veel aan doen." Daarna keek liet hij zijn ogen langs haar blik gaan ter bevestiging."Ook te laat terug gegaan?" vroeg hij nog even nieuwsgierig. Dit was ook een goede methode om ze van het onderwerp af te laten wijken. Zelf was hij hier vaak ingetrapt bij zijn vrienden en misschien zelfs een paar merries. Veel boeide het hem echter niet. Zijn vrienden waren nu vast in het kamp, hij was ze kwijtgeraakt in het bos toen de wolven kwamen. Sindsdien rende hij al voor ze weg. Het was donker geworden en de maan scheen zachtjes door de bladeren heen. Spike wou de stilte verbreken maar besloot om te wachten. Hij had wel genoeg gezegd...

>Kort<

"Oke ik geef toe dat het pijn doet, maar dit heelt vanzelf we kunnen er niet veel aan doen. Ook te laat terug gegaan?" calypso was niet gek. Dit deed hij om van onderwerp te veranderen. dat had zij zelf ook zo vaak gedaan. ''Geloof me, ik ben niet gek. Je veranderd gewoon van onderwerp! Maar maakt niet uit, ik doe het ook zo vaak!'' Zei ze met een enorme glimlach op haar gezicht, ze vervolgde: ''Okey, waar waren we. Oja, ja te laat weg gegaan. Soms overnacht ik ook wel eens in het bos hoor! Ik hou nooit zo van die drukte in de kudde. Als ik in de kudde sta, sta ik meestal ook wel alleen.'' Even keek ze spijtig weg. ''Om die reden...'' Ze slikte even. Ze had dit nog nooit aan iemand verteld. Maar ja aan wie kon ze het vertellen! ''Ik, heb niet echt vrienden. Niemand mag me denk ik of zo? Al vanaf dat ik klein was, ik was meestal alleen en vond het moeilijk om vrienden te maken.'' Ze zweeg even. ''Vervolgens heb ik me een hele tijd van de buiten wereld afgesloten. Niemand ging met me om, niemand. Jij bent de eerste waar ik dit aan vertel, waar ik dit aan KAN vertellen! Ik heb zo vaak met problemen gezeten die ik aan niemand kwijt kon! Aan niemand, ik had geen vrienden om steun van te krijgen... Ook niet van mijn ouders, zei zijn wel ''populair'' in de kudde. Daarom durf ik niet naar ze toe te gaan. Ik ben bang dat de anderen dan mijn ouders ook gaan negeren of zo. Klinkt dat dom?'' Waarom, waarom vertelde ze dit. Nou, nu kon ze niet meer terug. Ze moest het na al die jaren gewoon kwijt! Spijtig keek ze hem aan, misschien zou hij haar nu ook zo irritant vinden...

Arme Calypso!

De merrie keek hem aan hem een glimlach en zei dat ze er niet in trapte. Hij glimlachte terug en luisterde verder naar de merrie die een heel verhaal begon te vertellen. Zijn oren waren stonden wel op haar gericht en hij hoorde ook wat ze zij. Maar zijn ogen keken naar de vele pootafdrukken op de grond. Eerst wachtte hij op het einde van het verhaal en antwoorde op haar vraag:"Dom? Alles behalve dat, maar ik denk dat je bedoelt of het raar is om het aan mij te vertellen terwijl ik je 2 minuten ken?" Hij keek op en keek knikte ter bevestigen van zijn eigen vraag."Nee het is raarnoet dom, mijn verhaal is heel wat anders." Zijn verhaal was ook niet altijd even leuk, hij zou het nu niet gaan vertellen pas als zij het vroeg. Voorizichtig maar toch snel ging zijn hoofd weer naar de vele pootafrdukken op de grond. Een heel rare form en ze waren ook bijna groter dan zijn grote hoeven. Paarden waren het niet, nou niet die gevochten hadden. De struik verderop was kapot getrokken door iets. En hij liep er naar toe en duwde hem opzij, waardoor een paar muizen sprongen geschrokken weg sprongen. Een kleine afdruk wat leek op die van een hand vond hij daar. Niet 1 maar wel bijna 40, bijna tien wolven waren hier! Hij schrok van zijn ontdekking, en snel sprong hij terug naar het midden van de open plek. Deze keer herkende hij het wel, het was niet heel duidelijk een eland. Wolven die een twee paarden aanvielen was al aardig onwaarschijnlijk, maar een eland was bijna twee en een half keer zo groot als hun. Ze hadden wel heel erge honger om zoiets te doen."Euhm Calypso.." begon hij."Hier was een grote groep wolven geweest, die een eland hebben aangevallen!" Hij keek Calypso bezorgt aan.

Spike antwoorden en Calypso vond het fijn dat hij haar tegen sprak en het niet dom vond. Zijn ogen stonden gericht op de vele poot afdrukken op de grond, opeens besefte ze wat er hier was geweest, wolven en een groot prooidier. Welk prooi dier daar kwam ze nu even niet op. "Euhm Calypso.. Hier was een grote groep wolven geweest, die een eland hebben aangevallen!" De ogen van Spike stonde bezorgd. Maar zij bleef kalm. Haar ogen stonden als altijd. Ze bestuuderde de poot afdrukken goed en zag dat de wolven hier niet zo lang geleden waren geweest. Ook hing er nog een vage geur van hun. Ze volgde een klein stukje de sporen en zag al snel dat ze al ver moesten zijn. De poot afdrukken stonden twee dicht naast elkaar, twee dan. De anderen twee stonden daar vlak achter, wel naast elkaar. Ze hadden dus met grote sprongen gerend en waren daarom al vast ver. Maar dat ze een eland dode gebeurd niet vaak. Ze draafde terug naar Spike. ''Ze zijn hier inderdaad geweest, maar ze zullen ons niet zo snel aan vallen. Ze hebben hard gerend dat zie je aan hun voet sporen. Ook gaan die nog wel een eindje door. Je zegt dat ze een eland hebben vermoord? Dan hebben ze vast geen honger meer, geen reden voor hun om moeite te gaan doen en twee grote sterke paarden doden. Ik dnek dat ze voor het kleine beetje honger liever minder moeite verspillen en achter de konijnen aan gaan. Zullen we richting het kamp gaan? Ik moet nog een paar dingen doen.'' wat ging hem niet aan, eigenlijk wist ze zelf ook niet echt waarom maar ze wou hier gewoon weg. Niet door de wolven maar de plek bevalde haar gewoon niet.

Calypso draafde terug naar Spike. ''Ze zijn hier inderdaad geweest, maar ze zullen ons niet zo snel aan vallen. Ze hebben hard gerend dat zie je aan hun voet sporen. Ook gaan die nog wel een eindje door. Je zegt dat ze een eland hebben vermoord? Dan hebben ze vast geen honger meer, geen reden voor hun om moeite te gaan doen en twee grote sterke paarden doden. Ik denk dat ze voor het kleine beetje honger liever minder moeite verspillen en achter de konijnen aan gaan. Zullen we richting het kamp gaan? Ik moet nog een paar dingen doen.''  Spike keek verbaasd naar de zwarte merrie voor haar. Hij had genoeg argumenten voor haar antwoord, maar besloot er toch niet op in te gaan."Nou okey ik ga wel met je mee terug." zei hij tegen haar."Kom op deze kant op." In een stap begon hij richting het kamp te lopen. Niet zeker of ze merrie mee liep keek hij opzij. naast de open plek zag hij een grote heuvel. De maan er precies boven."Weet je wat Calypso ik blijf denk ik toch hier, nouja niet persee hier, maar ik heb een veilige plek dichtbij die heuvel daar." Daarna glimlachte hij naar Calypso. In die heuvel had hij altijd als veulentje gespeeld. In zijn eentje, toch had hij daar de beste delen van zijn leven beleefd. Hij weet niet een hoe en wat meer, maar daar had hij zijn beste deel van zijn leven geleefd. In zijn eentje, keek hij dan naar de maan en maakte hij zijn eigen hutje. Maar toen hij leerling werd had hij daar niet meer kunnen komen. Tot nu."Ik ga erheen, jij mag naar het kamp toe gaan als je wil. Wat mij betreft mag je ook mee met mij." Hij nam een paar stappen in de andere richting en keek haar aan. Gezelschap had hij lang niet mee gehad. In zijn eentje vond hij ook geen enkel probleem. Het leek of Spike Calypso al jaren kende, door haar verhaal en nu dat Spike haar meeneemt naar zijn geheime 'hol' wisten ze nu al aardig veel van elkaar. En een groot gevoel om haar te beschermen bleef ook maar knagen."Kom je mee of ga je weg?" In een sukkeldrafje draafde hij naar zijn holletje toe. Soms keek hij achterom om te kijken of Calypso mee ging. Toen hij op de heuvel stond zag hij The Misty Forest oneindig doorgaan. Even bleef hij stil staan, met de hoop een paard naast hem zou komen te staan. Na een paar seconden voelde hij niks. En maakte hij een draai in de richting van het 'hol'. Het was groot , en je zag nog een uitgedroogd bed liggen van Spike langgeleden project. Hij ging erboven op liggen, het bed was veel te klein. Spike lag er in zijn eentje al helemaal overheen. Maar Spike vond voor zichzelf dat hij goed lag. Toen hoorde hij hoefgetrappel, nouja dat hoopte hij. Zou Calypso toch meegekomen zijn?

Spike vertelde dat hij een goeie plek wist waar ze veilig waren en vroeg of ze hem volgde. Nou ja, of ze mee ging. Claypso zag hoe Spike weg ging en ze wist niet wat ze moest doen. Ze liep zachtjes achter hem aan maar wel van een afstandje. Ze zag nu dat hij vlak voor het hol stil stond en wachtte. Misschien wachtte hij op haar. Spike maakte een draai richting het hol en van af hier zg ze vag dat hij ging liggen. Het was al donker en ja, naar het kamp gaan nu alleen was wel gevaarlijk. Ze liep richting waar Spike lag en ging over naar een drafje en vervolgens naar een galopje. Nu was ze er en zag ze dat hij op een oud bedje lag. Ze liep twijfelend naar hem toe en ging naast hem liggen. Ze had hier best een mooi uitzicht. Gewoon, op de natuur enzo. In het kamp zag je of de lijven van anderen paarden of je moet ergens aan de kant gaan liggen zo dat je van het uitzicht kon geniet wat alleen maa gras was. Teminste, als je oo de grond lag. Ze keek even naar Spike en lachte. Om de een of anderen reden voelde ze zich veilig nu, ze sloor haar ogen zonder iets te zeggen, ze hoopt edat Spike zou bergrijpen hoe moe ze was. Zonder ook maar een waarschuwing te geven lechde ze haar hoofd op Spikes lichaam. Zo viel ze in slaap.

-Jij hebt de eer om te verzinnen waar zehaar hoofd legde haha

In een galopje kwam ze aangelopen. En voordat Spike het doorhad, lag ze met haar hoofd op zijn schoft te slapen. Spike was verbaasd over hoe snel dat was gegaan. Hij wist niet wat hij moest doen. Wakker blijven, of ook zijn ogen sluiten. Hij hoopte dat Calypso wakker zou worden, en dat ze gewoon konden praten. Lang bleef hij naar de sterren staren. Denkend over wat dit voor dag was geweest. De ontmoeting met Calypso was een rare ontmoeting. Spike was een sociale hengst, en veel boeide het hem niet als hij een nieuw iemand leerde kennen. Want hij was nu niet alleen meer, zoals vroeger. Nu kende hij veel paarden, het waren niet perse vriendinnen/en. Maar hij vond niemand echt stom. Voorzichtig draaide Spike zijn hoofd naar Calypso een glimlachte. Zijn hoofd liet hij hangen naast die van Calypso. Met één van zijn ogen op de uitgang gericht viel hij ook in slaap.

Spike opende langzaam zijn ogen. En keek toen snel op zich heen. Calypso nog steeds naast hem. Voorzichtig stond hij op en keek naar naar de nog steeds donkere lucht. De vogeltjes begonnen ook weer wakker te worden. En ze begonnen gelijk te zingen. Voorzichtig duwde hij met zijn hoofd tegen Calypso's hals."Wakker worden." Hij trok zijn hoofd terug."Ga je mee ontbijt zoeken?" Zachtjes duwde hij weer tegen haar hals aan. Met zijn hoofd nog steeds naast de hare wachtte hij tot Calypso haar ogen open zou doen. En beetje bij beetje kwam de zon omhoog.

[/i]"Wakker worden. Ga je mee ontbijt zoeken?"[/i] Calypso opende langzaam haar ogen en het licht stroomde naar binnen. Ze moest nog even wennen maar al snel zag ze goed. Ze knikte naar Spike als antwoord en stond op. Ze had niet echt zin om wat te zeggen, dus bedacht ze maar hoe ze in slaap was gevallen. Ze herrinerde zich alleen nog dat ze met haar hoofd op Spikes nek ging liggen. Ze hoopte dat hij snapte dat ze gewoon moe was en het echt vriendschappelijk was bedoeld. Hi boven op de heuvel was het erg moe. Er was hier vol op gras dus ze snapte niet echt wat nou her probleem was en waarom ze perce 'ontbijt moesten zoeken.' Ze liep het hol uit en boog haar hoofd. Ze pakte een pluk gras en at het op. "Zeg, waar dacht je eigenlijk aan voor een ontbijt, appels of zo." Calypso vond appels wel lekker maar gras was ook prima voor haar. Ze nam nog een hap en liep toen al vast een beetje de heuvel af. Ze zag een klein beelje stromen en draafde er heen. Toen ze er naast stond boog ze haar hoofd en drink flink. Ze had gister bijna niet gedronkenndus dorst had ze wel. Ze was klaar en draaide zich om nar Spike. "Zullen we dan maar die appel boom gaan zoeken?" Zei Calypso glimlachend.