My life as a Pirate

My life as a Pirate

Proloog:

“Binnen!”, zuchtte ik. Gehaast stak ik mijn gouden oorbellen in mijn oren. De deur ging traag open en Miranda verscheen. Miranda was mijn dienstmeisje. Ze glimlachte beleefd en vroeg: “Ik kom u uw nieuwe jurk tonen, juffrouw Elouize. En daarna help ik hem aantrekken. Dat zijn de orders van Lord Becket.” Ik knikte en Miranda trok mijn nachtpon uit. Ze liep vlug naar het tafeltje waar er een groot pak oplag. Nieuwsgierig keek ik naar het pak en popelde om de jurk te zien. Miranda pakte het pak op en legde hem op mijn grote bed. Voorzichtig opende ze pakje en pakte de jurk op. Ze glimlachte en hield de jurk horizontaal voor zich uit. Ik keek met grote ogen naar de scharlaken jurk. Gouden knoopje sierden de zijkant van de jurk. Het zwarte randje van de jurk maakte hem compleet. Ik streek zachtjes met mijn hand over de zijden stof. Het voelde fluweelzacht aan. Ik hield mijn adem in want de jurk was prachtig. Miranda vroeg: “Wat vind je van de jurk, Juffrouw Elouize?”. Ik antwoordde blij: “Hij is prachtig, Miranda! Is het een cadeau van mijn vader?” Miranda knikte en zei: “Lord Becket wil u zien, Juffrouw. Ik maak u alvast klaar.” Ik zuchtte diep en draaide mij om zodat Miranda mij kon aankleden. Miranda legde de jurk voorzichtig op mijn bed. Ze draaide zich om en liep naar de grote, houten kleerkast. Ze rommelde wat ik de lades en pakte iets op. Ik keek om en zag dat ze een korset vast had. ‘Oh, help! Niet weer!’, dacht ik wanhopig. Miranda zag dat ik haar smekend aankeek maar ze zuchtte: “Het spijt me, Juffrouw. Maar het moet.” Miranda deed voorzichtig het korset rond mijn smalle taille. Ze trok hard aan de linten zodat ik even dacht dat ik stikte. “Niet zo hard, Miranda!”, riep ik hijgend. “Excuseer, Juffrouw.” Maar Miranda deed het korset niet wat minder strak. Integendeel! Ze trok hem wat meer aan. Ik hield mijn adem in en wachtte tot Miranda klaar was. “Zo! Die zit vast!”, zei Miranda voldaan. Ik liet mijn adem langzaam ontsnappen. Ik stond stijf rechtop. Bang dat het korset zou losraken. Miranda pakte de rode, fluwelen jurk op. De trok hem over mijn hoofd en maakte de knoopjes toe. Toen ze klaar was liep ze denkend een rondje rond mij heen en knikte goedkeurend. Ik trok een grimas omdat de jurk en het korset te strak zaten. Miranda lette niet op mijn blik maar pakte mijn arm vast. Ze leidde me naar de kaptafel. Ze gebaarde dat ik moest zitten. Ik ging wat ongemakkelijk zitten. Miranda pakte een borstel en ging ermee door mijn lange blonde haar. Ik keek naar mezelf in de spiegel en ontdekte dat ik eigenlijk wel mooi ben. Mijn groen-bruine ogen pasten bij mijn blanke huid. Mijn neus was fijn en mijn lippen waren mooi rood. Ik wist dat ik mooier was als ik lachte maar ik wou niet lachen. Een raar gevoel sloop door mijn lichaam. Ik huiverde even. Kwam het omdat Miranda de knobbels uit mijn haren borstelde? Kwam het door mijn korset die te strak zat? Ik wist het gewoonweg niet. Miranda pakte mijn haar vast en maakte een mooie staart. Daarna deed ze het in een knotje. “Je hebt prachtig haar, Juffrouw Elouize…”, zei Miranda zachtjes. Ik antwoordde niet. Ik zag dat Miranda klaar was en stond recht. Miranda fluisterde: “U ziet er prachtig uit, Juffrouw!” Ik dwong mezelf om een klein lachje te tonen. Miranda wachtte niet op een antwoord en zei: “We gaan naar Lord Becket! Hij zal blij zijn om u te zien, Juffrouw!” Ik kreunde zachtjes. Ik had helemaal geen zin om naar mijn vader te gaan.
Hij heeft het altijd te druk met jagen op piraten. En zo had hij geen tijd voor mij. Ik haatte hem zelfs! Ik vond piraten wel sympathiek. Ze vochten voor vrijheid en wouden niet luisteren naar de wet. Miranda pakte mijn arm en leidde me door de verschillende gangen. Ik duizelde van al die gangen. We stonden stil voor de werkkamer van Lord Cutler Becket. Oftewel mijn vader. Miranda liet me los en klopte zachtjes aan. “Binnen!”, riep een stem. Miranda opende de houten deur en liet mij naar binnen gaan. “Ik heb uw dochter opgemaakt, Lord.”, zei Miranda monotoon. Ik rolde met mijn ogen omdat ze het zoals een robot zei. Mijn vader knikte en antwoordde: “Je kunt gaan, Miranda…” Miranda knikte en verliet de kamer. Mijn vader richtte zich nu tot mij: “Je ziet er beeldig uit, Elouize! Miranda heeft goed haar werk gedaan.”, zei hij. Ik zuchtte en vroeg: “Bedankt, vader, maar waarom jaagt u op piraten? Ze willen enkel vrijheid!” Die vraag had ze al weken in haar hoofd. Eindelijk durfde ze het te vragen. Haar vader keek rustig maar ze schrok van zijn stem: “Wat?! Vrijheid?! Ze zijn slecht! Ze stelen, moorden, beroven, liegen, enzovoort! Het is teveel om op te noemen! Zoiets vraag je niet!” Hij klonk echt woest. “Oké, nu over iets anders. Ik vind dat het tijd word om te trouwen… Hé?! Waar ga je heen?” Ik verliet met tranen in mijn ogen de kamer. Ik rende naar mijn kamer en stortte me op het bed. Ik huilde. Ik wou helemaal niet trouwen! Ik lag daar in mijn nieuwe jurk en viel zo in slaap…

Spoiler:

Leuk verhaal! Ik wil het vervolg wel lezen xd

Ik ook wel. (;

ikke ook x